Levensgenieter

Posts

- maart 01, 2021

Ik doe voort… (Naar de wuppe, het zesde metaal) Zo, mijn 1 e tussentijdse kankercheck zit erop. Of hoe noem je zoiets? Een onderhoudsbeurt? Een check-up? Een aflevering in een veel te lange serie? Ik wist niet precies waaraan ik mij mocht verwachten. Het bleek een bespreking en een klinisch onderzoek te zijn, geen scan, daarvoor is het nog te vroeg. Zolang mijn bloedwaarden OK blijven en ik geen zware klachten heb, ziet de volgende check binnen 3 maanden er hetzelfde uit. In oktober wordt er nog eens gescand. De bijwerkingen van de hormoontherapie verdraag ik voorlopig goed genoeg. Het is een collectie van bijzonder onaangename ongemakken, maar soit. Mijn grootmoeder zaliger zou gezegd hebben dat er in de oorlog oneindig veel meer ongemakken waren. Zoals ik sommige senioren in deze Covid tijden ook af en toe hoor prediken. Alles is relatief. Dus blijf ik nog maar even deze pillen slikken en de maandelijkse injecties en alle vervelende bijwerkingen ondergaan voor de volgend

- februari 28, 2021

Mijn fragiel ecosysteempje (Don’t know why, Norah Jones) De laatste dagen voel ik mij niet zo goed in mijn ouder wordende vel. Een fragiel ecosysteem noem ik het. Bij mijn laatste bloedanalyse bleek één en ander uit balans te zijn en zo voelt het ook. Een wankel evenwicht. Zoals dokter Erwt het meermaals uitsmeerde: mijn lijf wordt met warp speed de veroudering in gekatapulteerd. En mijn mentale toestand moet proberen volgen. Of misschien liever niet… Misschien is evenwicht overgewaardeerd? Laat ik het beter los en geef ik mij over aan een soepele onbalans? Of zoekt de natuur uiteindelijk altijd naar een evenwicht? Ik weet het niet. Ik wil niet klagen. Tijdens de bestralingsperiode heb ik heel wat lotgenoten gezien en gesproken die met veel ernstigere kwalen te kampen hadden. Een veel groter onevenwicht. Het valt dus al bij al nog mee voor mij. Het neemt niet weg dat het serieus aanpassen is. Aanpassen aan de constante stroom van veranderingen in je lijf, aan het nieuwe statu

- februari 17, 2021

Nee, die smile gaat niet meer van mijn gezicht vandaag (Happy, Pharrell Williams) De dag is gestart met een traag ochtendloopje bij het rijzen van de zon. Het was nochtans een bijzonder mottige nacht. Een recordaantal ontwaakmomenten. Ik heb 3 uur slaap bijeen geteld. Mijn sufheid is wat naar de achtergrond verschoven door de verfrissende run. Straks wandel ik een triomftochtje door de gangen van het ziekenhuis. Trappen x2, de onwelriekende cafetaria, de spelonk waar de heilige drievuldigheid schuilt, opnieuw trappen, DE BUNKER. Ik ga de allerlaatste keer op de grilltafel liggen. De allerlaatste keer braaf wachten tot het apparaat zijn straal perfect gemillimeterd heeft afgevuurd. De allerlaatste keer die veel te zware badjas. Vandaag mag ik ze in de bak werpen ‘badjassen laatste dag’. De glimlach zal geen seconde van mijn lippen verdwijnen. Dan schrijd ik terug, de andere richting uit. Ik zal breed grijnzen naar Jezus die daar donker en eenzaam heilig staat te wezen. Mij e

- februari 15, 2021

De laatste rondes…. (The final countdown, Europe) Binnen enkele uren nog eentje afvinken, dan zijn het er nog 2. Ik weet het, het wordt saai. Het lijkt alsof deze periode alleen maar draait rond die bestralingsmomenten. Uiteraard is dat niet zo. Maar het eist wel veel aandacht op, alleen al praktisch. Om nog maar te zwijgen van de fysieke impact. Al bij al valt het nog mee, ik mag niet klagen. Ik wist alleen niet dat jeuk op den duur niet meer aanvoelt als jeuk maar als pijn. In mijn herinnering is jeuk iets dat je associeert met lachen, met vrolijk kind-zijn, met plezier en beweging. Als het kriebelt moet je sporten, weet je wel? Als het hard jeukt wil je vooral hard krabben! Laat dat nu net niet mogen met helende brandblaren. Aaaaaaaargh……. Afleiding zoeken dan maar. Het afgelopen weekend speelde er aldoor één nummer in mijn hoofd: “the final countdown”. Een akelig oud nummer uit lang vervlogen tijden, toen jeuk nog plezant was. Ik heb daarnet mijn online yoga sessie stop g

- februari 01, 2021

Let’s swing, moodswing (Moodswing Baby, Absynth Minded) Taratataaaaa, dans en jubel, een nieuwe mijlpaal is bereikt!! Gisteren heb ik mijn 12 e bestraling achter de rug, dat betekent dat ik er nog slechts 11 moet ondergaan. Over de helft dus, ik kan nu echt beginnen aftellen. Het wordt dringend tijd ook, want mijn huid begint al akelig rood te worden. Verbranding in combinatie met zwelling en kleding voelt vreselijk oncomfortabel… Leve de Flamigel! Ik heb dr Erwt opnieuw gezien. Mijn professionele conclusie: hij wil wel maar hij kan niet. Die man heeft geen empathie en geen noemenswaardige communicatie skills. Elke vraag wordt ontwijkend en met een stevige dosis neerbuigendheid (is dat een woord?) beantwoord. Soit, dr Erwt heeft al veel te veel van mijn schaarse voorraad energie gekregen, nu focus op de aangename dingen des levens. Zoals een bestralingshalfwegmijlpaal! Deze avond, als er nog een straaltje energie in mijn hoofd zit en ik mijn lijf nog meekrijg, dan toch even

- januari 29, 2021

Het nachtelijk stemmetje in mijn hoofd (Never alone, always together, Black Box Revelation) Fuck hormoontherapie! Fuck radiotherapie! En uiteraard fuck chemotherapie, maar dat is mij gelukkig bespaard gebleven. Fuck kanker! Voilà, dat heb ik weer eens welbespraakt neergepend. Het is het eind van de week. Blijkbaar bereik ik dan telkens zo’n bodemloze put dieptepuntje. Met felle emotiegolven. Boos, blij, bang bedroefd. Vandaag staan alleen boos & bedroefd op het podium. Pas op, ik ben ook heel vaak blij hoor! Maar het moet gezegd, naarmate de week vordert zakt mijn energiepeil en krimpt mijn lontje. Vorige week trok ik nog de stores volledig uit het plafond. Met één krachtige, boze haal kwam de ganse rimram naar beneden. Bevestigingssysteem en al, ook wat brokjes plafond, OEPS… Het is de vermoeidheid. Mijn nachten worden legendarisch. Ooit, ooit kijk ik hierop terug met een milde glimlach en zeg ik: ‘weet je nog, dat ik toen met slechts 2 à 3 uur slaap toch vrolijk en

- januari 26, 2021

Finding my way… (Drive, REM) Auto op slot. Straat oversteken. Ziekenhuis binnen. Wegkijken van al die zieke mensen. Sommigen zijn traag. Héél traag. En ik ben altijd gehaast, want altijd net iets te laat vertrokken. Handgel. Er komt altijd een overdosis gel uit het pompje. Je kan er makkelijk 5 paar handen mee bedienen. Er ligt dan ook een indrukwekkende plas viruskiller onder de pomp. Van die vloer kan je eten. Geen Covid besmetting, maar misschien wel een verbrande tong. Geen idee wat dat spul doet met je smaakpapillen. Trappen op. De ingang ligt op -2. Nog trappen op, tot het gelijkvloers. De radiotherapie afdeling ligt op -1. Aangezien ik nog steeds de kortste weg niet ken, neem ik toch maar elke dag deze omweg. Misschien IS het ook wel de kortste weg, wie zal het zeggen. Na 8 beam sessies durf ik het in elk geval niet meer te vragen aan de verpleegkundigen op de bestralingsafdeling… Lange gang doorsteken. Passeren aan de cafetaria. Meestal een lange w

- januari 19, 2021

I want to break free (Vive ma liberté, Arno) Je verliest toch een beetje vrijheid. Elke dag de rit naar het ziekenhuis. Vakkundig gepland op een onmogelijk moment als je zo gek bent om bestraling te willen combineren met werk… Elke dag op die grill gaan liggen. Het is trouwens een heel vreemd apparaat. Super vernuftig ongetwijfeld. Elke dag worden mijn contouren gecheckt. Wie had ooit gedacht dat mijn thorax dagelijks minutieus gecontroleerd zou worden?? Het platform waarop je ligt trilt en manoeuvreert tot je helemaal perfect ligt zoals je hoort te liggen. Zodat de straal tot op de millimeter nauwkeurig kan branden. Je zou het prima kunnen gebruiken als een soort mini-pretpark ervaring, zeker nu het met Covid allemaal even niet mag. Tenminste als je de machine op super speed zou zetten. Misschien kan ik een verzoekje doen aan het eind van mijn 23 e bestraling… Vandaag moest ik heel lang wachten op mijn beurt. Vermoedelijk een trage patiënt voor mij. Of foute planning. Ik zat

- januari 15, 2021

This boob is on fire. Burn MF, burn! (Fire Water Burn, Bloodhound Gang) Dit nummertje speelde de ganse tijd door mijn hoofd. Niet zo goed voor de concentratie als je onder de straalmachine ligt en de Breath Hold techniek moet toepassen. Mijn hart moet namelijk uit de straalzone geademd worden. En zolang ik mijn adem inhoud zit mijn motor veilig. Belangrijke opdracht dus! ‘Inademen mevrouw, tot in het groene vierkantje en dan de adem inhouden’. Volgens mij is dat geen vierkantje, het is een rechthoek. Oeps, mijn adembalkje schiet voorbij het groene vierkantrechthoekblokje. Waar zou mijn hart dan zitten? Focus meisje, focus! Als ik aan kanker denk, moet ik tegenwoordig altijd aan dat vreselijke onkruid denken, paardestaart of kattestaart? Ik ben niet helemaal zeker. Van die dunne, lange groene vingertjes die je tuin volledig overwoekeren. Die overal opduiken, tot tussen de wortels van je tulpen en gerbera’s, je gazon en siergrassen. Zelfs als je een vergifje hebt gebruikt, ze m

- januari 14, 2021

I’m in the mood for another danske… (Dance Monkey, Tones and I) Morgen is de eerste echte straaldag. Dat klinkt zo positief vind ik, dat stralen. Alsof je je gaat laten opsmukken om er stralend mooi uit te zien. Of naar een tropisch oord trekt, waar het zonnetje haar best aan het doen is. Of een activiteit waarvan je zoooo blij blij blij wordt dat er een stralende glimlach op je gezicht verschijnt. Tja, hoe misleidend kan het zijn. Het heet natuurlijk radiotherapie, in plaats van straaldagen, en dat klinkt al heel wat minder aantrekkelijk… In elk geval, ik ben al aan terreinverkenning gaan doen vorige week, dus ik ken de weg. Dat bespaart mij al een pak stress. Er is zelfs een kapel vlakbij de oncologie afdeling. Voor als ik een spirituele pitstop wil maken. Of als ik eens met meneer pastoor wil filosoferen. Ik ben niet gelovig, maar een mens zou al eens troost kunnen vinden in de diepe teksten die daar ongetwijfeld hangen. Op zijn minst kan het tot afleiding en overpeinzingen

- januari 03, 2021

Happy thoughts en een dansje (Pata Pata, Miriam Makeba) Ik heb wat vrolijkheid nodig deze ochtend. Straks mag ik opnieuw naar dokter Erwt. Om de Breath Hold techniek te gaan uitproberen en om kennis te maken met het straalmachien. Toen ik een paar weken geleden de brochures van dokter Erwt heb gekregen was ik nog helemaal onder de indruk van zijn totaal ongepaste toelichting bij de hormoontherapie. Waarop ik de brochures bij thuiskomst perfect uit het zicht heb opgeborgen. Ik meen mij te herinneren dat hij voorstelde om ze eens door te nemen. Ik heb er nog steeds geen zin in. We zien wel wat er komt. Zo moeilijk kan het allemaal niet zijn. Adem inhouden en uitademen op commando. Dat kan ik nog wel… Mijn gebrekkig oriëntatie vermogen indachtig wordt het vinden van de weg in dit voor mij nieuwe ziekenhuis nog de grootste hindernis van de dag. Ik zal maar vroeg genoeg vertrekken… Vrolijkheid dus, effe denken… Och, genoeg leuke dingen om mij te herinneren na deze bijzondere fee

- januari 02, 2021

Geen privacy in wachtzaalland (Somebody’s watching me, Rockwell) Maandag 4 januari mag ik gaan proefdraaien in het bestralingsapparaat. Kwestie van het nieuwe jaar eens op een geheel originele manier te beginnen. Ik heb geen idee hoe ik mij die machine moet voorstellen. Ga ik daar volledig in liggen? Komt er zo’n robotarm met een laserstraal uit die op mijn borst wordt gericht? Vermoedelijk ga ik die stralen zelf niet zien, of toch? Ik ben benieuwd. En oh ja, eens nieuwe wachtzalen! De bestraling gaat immers door in een ander ziekenhuis. In mijn “stamziekenhuis” hebben ze dat apparaat niet. Ik kijk er al naar uit of ze daar ook van die mistroostige wachtruimtes hebben. Dat wordt weer bezigheidstherapie met een clandestiene fotoreportage. Die kan ik dan naar mijn ervaringsdeskundige vriendin sturen tijdens het wachten 😊 . Ik ben ook al benieuwd hoe ze daar omgaan met privacy. Met mijn beperkte ervaring tot nu toe kan ik alleen concluderen dat privacy een begrip is met een apart

- december 30, 2020

No obligations, no expectations (Icon, Daan) Afgelopen week kreeg ik de volgende gouden raad van een vriend: in tijden van verlies en verdriet is het maar beter om geen verplichtingen en geen verwachtingen te hebben. Ik ben het daar volledig mee eens en ik heb er al erg veel aan gehad. · Geen verplichtingen, oftewel: kiezen wat er echt toe doet Het gaat vooral over de verplichtingen die ik mezelf opleg. Nu ik in deze health vibe zit (klinkt beter dan een crisis, right 😉 ), heb ik de onweerstaanbare neiging om overal leerpunten in te zien. En er is geweldig veel interessante literatuur over deze leerpunten. Omgaan met verandering, positief denken, relaxatietechnieken, meditatie om beter te slapen, biofeedback, ... De lijst is indrukwekkend lang! Bovendien, als alternatieve tijdinvulling, omdat ik nu tijdelijk bewust wat minder werk, zie ik ook oneindig veel opportuniteiten in nieuwe hobby’s: paardrijden eventueel, misschien opnieuw een muziekinstrument bespel

- december 21, 2020

Wachten… alweer… (Good riddance (Time of your life), Green day) Hier zit ik dan alweer. Op een rijtje naast al die andere niet zo vrolijke madammen. We zijn weer met veel. Beangstigend veel. Bedroevend veel. 1 op 8 vrouwen, tja dat is wel een ganse troep droevige madammen natuurlijk. Ik heb mij de laatste tijd al vaak afgevraagd hoe dat komt. Waarom we met zoveel zijn. Zijn dat al die dames die vele jaren braaf anticonceptie hebben geslikt alsof het snoepjes zijn? Omdat manlief de ballen niet had voor een sterilisatie (flauwe inkopper, ja ik weet het, vergeef mij). Of heeft het met de overvloed aan hormonen in onze leefomgeving te maken? Ik ben in elk geval al gestopt met mijn dagelijkse 2 liter kraantjeswater te drinken. Daar zouden ook veel hormoontjes in zitten. Ik weet niet of het waar is, maar effe op safe spelen toch maar. Cocaïne zou er ook in zitten. Daar heb ik dan weer nog niets van gemerkt. Mijn omgeving misschien wel... Ach, spa blauw is ook lekker. Natuurlijk

- december 17, 2020

Happy? Happy! Love is all, Roger Glover De afgelopen weken heb ik naar mijn gevoel ontzettend vaak gesurft op bang-boos-bedroefd tsunami’s. Het zal wel iets met de rouwcurve te maken hebben zeker. Door welke stadia moest je je weer doorheen worstelen: verdriet, boosheid, onderhandeling, aanvaarding. Oh ja, en ontkenning. Daar zou het trouwens allemaal mee moeten begonnen zijn. Mmmm, wat die ontkenning en onderhandeling betreft, ik weet het zo niet. Zou het kunnen dat ik die heb overgeslagen, of onderdrukt? Of misschien ben ik ze gewoon vergeten. Hopelijk zijn ze niet meer op komst. Stel je voor, wat een timing… Bang, boos, bedroefd (wéér BBB) zijn wel blijven hangen… Hoge, woeste, krachtige emogolven en ik ken niet eens de basics van het emo-surfen. En toch, het had slechter gekund. Ik raakte telkens terug op mijn plankje en nooit had ik het gevoel dat ik verdronk. De laatste dagen heb ik zelfs de indruk dat de golfjes kleiner worden. Mijn plank is ook stabieler. En er liggen v

- december 10, 2020

Le vent me portera (Le vent nous portera, Noir Désir) Misschien heb ik toch nog een beetje verwerkingstijd nodig. Ik heb weer een heel akelige nacht achter de rug… Gisteren was het positief nieuws, en toch ook weer shit. De confrontatie met de hormoontherapie die niet min is. Daar heeft de radiotherapeut mij nog eens goed met mijn neus ingewreven. Qua empathie kan dat toch tellen hoor! Ik was wat aan het informeren over de mogelijke bijwerkingen van de bestraling. Waarop Dr Erwt, zo ga ik hem gemakshalve noemen (gezien het vergelijkbaar empathisch vermogen en omdat RadioTherapeut afgekort klinkt als erwt, maar toch vooral omwille van de 1 e reden) monter en stellig verkondigde dat de bijwerkingen van de bestraling in alle relativiteit verwaarloosbaar waren. Als ze hun zin beginnen met: ‘ik wil u niet demotiveren mevrouw, maar die hormoontherapie…’, dan weet je dat je eigenlijk je oren moet bedekken, luid beginnen neuriën en snel weglopen. Maar dat deed ik niet. Die aangeleerde b

- december 10, 2020

Let’s dance! (Booty Swing, Parov Stelar) Wat ook de uitkomst zou zijn van de consultaties op donderdagnamiddag, de dag zou dansend afgesloten worden. Dat had ik mij begin deze week al voorgenomen. En hell yeah, ik heb gedanst! Heel voorzichtig weliswaar, want mijn borst lijkt nog steeds uit vele losse onderdelen te bestaan. Zwevende stukjes zenuwen, vet en weefsel die tegen elkaar opbotsen bij elke beweging. Geen samenhangend geheel, maar eerder alsof de borstbouwblokjes elkaar opnieuw moeten vinden en verbinden. Of misschien proberen ze daarbinnen ook aan social distancing te doen. In elk geval, het is moeilijk te omschrijven hoe mijn bovenste binnenkant nu aanvoelt, maar sta mij toe om het samen te vatten als ‘onprettig’… Het was dus slow dancing. Maar desalniettemin, ik heb gedanst! En het was dan nog op goed nieuws ook. Want oh ja, 2 e keer goede keer. Mijn kankerkwal is helemaal weg. Zijn miezerig dun en lang tentakel is er tijdens deze 2 e operatie helemaal uitgesneden. D

- december 07, 2020

Step by step (Relax, take it easy, MIKA) Het blijft knagen, de onzekerheid, elke dag opnieuw. Kanker is een soort persoonlijk Change Management project. Alles verandert, niets is zeker. Behalve dat wat er vandaag gezegd werd, morgen misschien helemaal anders blijkt te zijn. Onduidelijkheid troef. Gisteren zei de verpleegkundige nog tegen mij dat ze bewust bepaalde zaken niet vanaf het begin vertellen. Omdat de kans immers vrij klein is dat sommige dingen ook effectief gaan gebeuren. Zoals een 2 e operatie bijvoorbeeld (ja hoor)… of een 3 e … (aaaargh!!!). En je wil de patiënt niet nodeloos overladen met info die misschien toch niet relevant is. Of die de patiënt onnodig ongerust maakt. Ignorance is bliss, nietwaar 😇? Stap voor stap, ik heb het de laatste weken al heel vaak gehoord. Gewoon de dingen aanvaarden zoals ze komen. Of ze nu positief zijn of niet. Laat ons zeggen dat ik dat een knaller van een uitdaging vind. Ik denk trouwens dat heel wat mensen mijn gevoel hiero

- december 07, 2020

Wandelen is het nieuwe connecteren (Walk of Life, Dire Straits) Je hebt er allicht al van gehoord. De mogelijke stressreacties: Vluchten, verstijven, vechten. Flight, Freeze, Fight. Ik denk dat ik soms ook in Vasten, of net het omgekeerde in Vreten & Volgieten heb vastgezeten de laatste weken. Maar die hebben hun plaatsje bij de vluchtreacties vermoed ik… In één of andere cursus die ik een paar jaar geleden volgde werd daar ook een 4 e V aan toegevoegd: Verbinding zoeken. Ik ben dat de afgelopen weken eerst onbewust en daarna heel bewust beginnen doen. Dat is voor mij een bijzonder effectieve stress management techniek. Wat zeveren en babbelen met iemand die begrip toont, luistert, voor afleiding zorgt. Want uiteindelijk moet je al die shit eenzaam en alleen doorspartelen. En dat maakt voor mij die verbinding des te belangrijker. Door de lockdown zijn onze mogelijkheden om te connecteren enigszins beperkt, maar wandelen biedt nog een uitweg. En ’t is nog gezond ook!

- december 04, 2020

After… (The great song of indifference, Bob Geldoff) We did it… again… Ik ben geluidloos en gevoelloos in het oneindige niets weggezakt en ik ben er zachtjes terug uit weggekropen. Iets minder gevoelloos weliswaar. Maar voorlopig doet mijn psychosomatisch kruis (remember: nek, schouders, tot in mijn rug) meer pijn dan de geopereerde zone. Yoghurt met kersen zouden ze moeten verbieden. 3u na het ontwaken mag ik een yoghurtje. 2 zelfs. Ik houd sowieso niet van fruityoghurt, maar kersenyoghurt, bweikes. Dat smaakt naar chemische marsepein. En chemische marsepein, dat is NIET lekker! Elke zomer werk ik een boomgaard kersen weg. Tot mijn darmen protesteren. Maar aan kersenyoghurt komt volgens mij geen enkele kers aan te pas. Sorry, luxeproblemen, maar ik moest het even kwijt. De yoghurt glijdt net als na vorige operatie netjes de goeie richting uit, vlot mee met de zwaartekracht. Top! Verder voel ik mij vooral gelaten. Een zekere onverschilligheid toch wel. We zullen wel

- december 04, 2020

Before... (Sweet dreams (are made of this), Annie Lennox) Dit vond ik nog wel een toepasselijk nummertje deze ochtend in de pre-operatie ruimte. ‘t Was eens iets anders dan de psychedelische bliepjes van vorige keer. Alleen de radio was hoorbaar waar ik lag te wachten. Verder wat gestommel van de poetsploeg die nog bezig was. Ik stond als allereerste ingepland, dus het was nog zalig rustig overal. Vervolgens blèrde Urbanus 'het is weer vrijdag' (op de tonen van ‘ge moogt naar huis gaan’) de ether in. Grappig. Maar geef mij maar sweet dreams.

- december 03, 2020

Attitude of gratitude (The bare necessities of life, The Jungle Book) Morgen volgt mijn 2 e operatie. Herkansing om curly cancer baby bastard volledig weg te kerven. De stress stapelt zich weer op in mijn bange body. Ik voel al de ganse dag heel veel knopen. Ze zitten nu zo’n beetje overal moet ik toegeven… Gelukkig vliegen de tips rond stressbeheersing ons om de oren de laatste maanden. Covid doet ons namelijk allemaal wat extra zagen en klagen. Begrijpelijk… Vorige week zag ik het volgende in mijn mailbox verschijnen: “ Why 2020 Was Not a 'Lost Year' for Athletes 2020 has been tough. Gratitude may be the antidote .” Het was gericht op sporters, maar hun advies geldt uiteraard voor iedereen. Laat ons wat vaker tevreden en dankbaar zijn voor wat we hebben. Want eigenlijk hebben de meesten onder ons het best wel goed. Is het nu echt nodig om te blijven mekkeren dat we ons tijdens de Kerst & Nieuw periode geen 5 indigesties kunnen eten? Dat we niet bij familie mo

- november 29, 2020

Verdomme, waar zijn mijn pedalen? (Bicycle Race, Queen) Ken je dat gevoel, dat je krampachtig probeert om de boel onder controle te houden, om te blijven sturen en plannen. En dat lukt niet, wat je ook probeert? Alsof je op een fiets zit en je trapt en trapt en trapt, maar de pedalen zijn weg. Dat is ook een uitdrukking hé, de pedalen kwijt zijn? Wel, zo voelt het al de hele tijd. Ik zit op mijn fietsje, de pedalen zijn verdwenen. De fiets beweegt. Soms wel, soms niet. Als de fiets beweegt, dan bolt hij meestal heel, heel traag en dan verlies ik bijna mijn evenwicht. Af en toe wordt er heel onverwacht een scherpe bocht genomen en dan val ik er net niet af. En ik blijf maar knijpen in dat stuur. Probeer om richting te geven, bij te sturen. Ik blijf maar trekken aan dat stuur, alsof ik met mijn armen de fiets vooruit zou kunnen krijgen. En ondertussen mijn benen die schijnbaar geheel autonoom op automatische piloot als 2 bijna-parallelle gekken blijven trappen. Zonder pedal

- november 29, 2020

Back to the present (Tender, Blur) Traag terugspoelen. Zo voelt het wel, ik zit in een soort verloren tijdzone nu. 1 e operatie achter de rug, alles is aan het herstellen. Maar de 2 e snijdate komt er nog aan. Kunnen we lekker opnieuw beginnen aan het helen van de wonden. Mijn Grote Knoop kruipt langzaam naar mijn keel. Dit helpt niet, girl… OK, ik ga dit anders aanpakken. Benoemen, ademen, herpakken. Bang en boos. In & uit. In & uit. In & uit. De knoop lost een beetje grip. Ach, zo erg is dit allemaal niet. Pipi Langkous had het nog nooit gedaan en ze kon het. Ik héb dit al eens gedaan (ondergaan), piece of cake! Herkaderen dus. Als ik dit nu eens bekijk als een leerproces. Mijn lichaam heeft al veel geleerd over herstel van prik- en snijwonden. Een 10-tal dagen na de operatie ziet dat er toch al redelijk OK uit. Mijn bont & blauwe borst (weer een eigenste BBB versie) verrast mij elke dag opnieuw. Gisteravond dacht ik dat donkerder paars onmogelijk wa