Geen privacy in wachtzaalland

(Somebody’s watching me, Rockwell)

Maandag 4 januari mag ik gaan proefdraaien in het bestralingsapparaat. Kwestie van het nieuwe jaar eens op een geheel originele manier te beginnen. Ik heb geen idee hoe ik mij die machine moet voorstellen. Ga ik daar volledig in liggen? Komt er zo’n robotarm met een laserstraal uit die op mijn borst wordt gericht? Vermoedelijk ga ik die stralen zelf niet zien, of toch? Ik ben benieuwd. En oh ja, eens nieuwe wachtzalen! De bestraling gaat immers door in een ander ziekenhuis. In mijn “stamziekenhuis” hebben ze dat apparaat niet. Ik kijk er al naar uit of ze daar ook van die mistroostige wachtruimtes hebben. Dat wordt weer bezigheidstherapie met een clandestiene fotoreportage. Die kan ik dan naar mijn ervaringsdeskundige vriendin sturen tijdens het wachten 😊.

Ik ben ook al benieuwd hoe ze daar omgaan met privacy. Met mijn beperkte ervaring tot nu toe kan ik alleen concluderen dat privacy een begrip is met een aparte invulling in de ziekenhuiswereld. De openstaande schermpjes die ik al ongewild heb gezien! De GDPR kennen ze daar gegarandeerd alleen als Grote Doorsnede Post Radiotherapie of zo.

Voor degenen die in een uitgelopen winterslaap waren ergens vanaf eind 2017 tot mei 2018 (en zelfs lang daarna): GDPR staat voor General Data Protection Regulation en gaat over de bescherming van onze persoonsgegevens. Maar is dus niet gekend in de medische wereld vrees ik. Tijdens elke echo en andere scans die ik de afgelopen weken heb ondergaan (en dat waren er best wel veel) heb ik zonder enige moeite de naam kunnen lezen van de patiënt die mij waarschijnlijk was voorafgegaan. Als ik wou had ik meer kunnen lezen dan alleen de naam, maar daar werd ik telkens gestopt door mijn goed fatsoen. Overigens, als je ligt te wachten of er ook kanker in je lever zit boeit dat soort foute situaties je ook wel minder…

Verder bieden de wachtruimtes ook niet veel privacy. De wachtzaal van de borstkliniek bestaat uit een rij stoelen in de gang. Iedereen passeert daar. Dus het is ook meteen duidelijk voor een passant met welk probleem je daar zit. En een paar weken geleden begon de specialist een ganse uiteenzetting tegen mij in de gang over de toen nog op til zijnde onderzoeken. Er zaten nog minstens 10 andere wachtenden binnen gehoorsafstand… Privacy? Droom gerust verder…

En dan heb ik het nog niet over de opstelling van de onderzoekszetel (of hoe noem je zoiets?), waar je halfnaakt plaats neemt om de kankerzone te laten bekijken. Die staat steevast loodrecht op de deur gepositioneerd. Bij het openzwaaien van de deur kan elke voorbijganger al dan niet gewild binnenkijken met, ja hoor, zicht op de ontblote patiënt.

Oooooh ja, deze mag ik je ook niet onthouden: telefoontjes tijdens consultaties! Ook heerlijk onthullend. Ik heb het al meegemaakt langs de 2 kanten: als beller en als patiënt die op consultatie zit. Onlangs belde ik voor een aantal tussentijdse vragen (ik heb er zo wel enkele gehad 😉) en de verpleegkundige liet mij even wachten terwijl ze verder deed met de consultatie. Neen, geen wachttoon of coma-inducerend muziekje, ik kon gewoon woordelijk het gesprek volgen tussen de verpleegkundige en de patiënte… Maar goed, ik wist niet wie er zat, dus strikt genomen: geen inbreuk op de privacy 😊. En dan de andere kant, tijdens een consultatie bij de dokter heb ik al diverse keren mee kunnen volgen hoe een andere patiënt belt voor bloed- of andere onderzoeksresultaten (hetgeen ik overigens zelf ook regelmatig moet doen). En daar vang ik – ongewild – wél vaak de naam op. Griezelig hé…

Tja, sharing is caring zeker?