Levensgenieter

No obligations, no expectations (Icon, Daan)   Afgelopen week kreeg ik de volgende gouden raad van een vriend: in tijden van verlies en verdriet is het maar beter om geen verplichtingen en geen verwachtingen te hebben. Ik ben het daar volledig mee eens en ik heb er al erg veel aan gehad.   ·         Geen verplichtingen, oftewel: kiezen wat er echt toe doet Het gaat vooral over de verplichtingen die ik mezelf opleg. Nu ik in deze health vibe zit (klinkt beter dan een crisis, right  😉 ), heb ik de onweerstaanbare neiging om overal leerpunten in te zien. En er is geweldig veel interessante literatuur over deze leerpunten. Omgaan met verandering, positief denken, relaxatietechnieken, meditatie om beter te slapen, biofeedback, ... De lijst is indrukwekkend lang! Bovendien, als alternatieve tijdinvulling, omdat ik nu tijdelijk bewust wat minder werk, zie ik ook oneindig veel opportuniteiten in nieuwe hobby’s: paardrijden eventueel, misschien opnieuw een muziekinstrument bespel

  Wachten… alweer… (Good riddance (Time of your life), Green day)   Hier zit ik dan alweer. Op een rijtje naast al die andere niet zo vrolijke madammen. We zijn weer met veel. Beangstigend veel. Bedroevend veel. 1 op 8 vrouwen, tja dat is wel een ganse troep droevige madammen natuurlijk. Ik heb mij de laatste tijd al vaak afgevraagd hoe dat komt. Waarom we met zoveel zijn. Zijn dat al die dames die vele jaren braaf anticonceptie hebben geslikt alsof het snoepjes zijn? Omdat manlief de ballen niet had voor een sterilisatie (flauwe inkopper, ja ik weet het, vergeef mij). Of heeft het met de overvloed aan hormonen in onze leefomgeving te maken? Ik ben in elk geval al gestopt met mijn dagelijkse 2 liter kraantjeswater te drinken. Daar zouden ook veel hormoontjes in zitten. Ik weet niet of het waar is, maar effe op safe spelen toch maar. Cocaïne zou er ook in zitten. Daar heb ik dan weer nog niets van gemerkt. Mijn omgeving misschien wel... Ach, spa blauw is ook lekker. Natuurlijk

  Happy? Happy! Love is all, Roger Glover De afgelopen weken heb ik naar mijn gevoel ontzettend vaak gesurft op bang-boos-bedroefd tsunami’s. Het zal wel iets met de rouwcurve te maken hebben zeker. Door welke stadia moest je je weer doorheen worstelen: verdriet, boosheid, onderhandeling, aanvaarding. Oh ja, en ontkenning. Daar zou het trouwens allemaal mee moeten begonnen zijn. Mmmm, wat die ontkenning en onderhandeling betreft, ik weet het zo niet. Zou het kunnen dat ik die heb overgeslagen, of onderdrukt? Of misschien ben ik ze gewoon vergeten. Hopelijk zijn ze niet meer op komst. Stel je voor, wat een timing… Bang, boos, bedroefd (wéér BBB) zijn wel blijven hangen… Hoge, woeste, krachtige emogolven en ik ken niet eens de basics van het emo-surfen. En toch, het had slechter gekund. Ik raakte telkens terug op mijn plankje en nooit had ik het gevoel dat ik verdronk. De laatste dagen heb ik zelfs de indruk dat de golfjes kleiner worden. Mijn plank is ook stabieler. En er liggen v

Le vent me portera (Le vent nous portera, Noir Désir) Misschien heb ik toch nog een beetje verwerkingstijd nodig. Ik heb weer een heel akelige nacht achter de rug… Gisteren was het positief nieuws, en toch ook weer shit. De confrontatie met de hormoontherapie die niet min is. Daar heeft de radiotherapeut mij nog eens goed met mijn neus ingewreven. Qua empathie kan dat toch tellen hoor! Ik was wat aan het informeren over de mogelijke bijwerkingen van de bestraling. Waarop Dr Erwt, zo ga ik hem gemakshalve noemen (gezien het vergelijkbaar empathisch vermogen en omdat RadioTherapeut afgekort klinkt als erwt, maar toch vooral omwille van de 1 e reden) monter en stellig verkondigde dat de bijwerkingen van de bestraling in alle relativiteit verwaarloosbaar waren. Als ze hun zin beginnen met: ‘ik wil u niet demotiveren mevrouw, maar die hormoontherapie…’, dan weet je dat je eigenlijk je oren moet bedekken, luid beginnen neuriën en snel weglopen. Maar dat deed ik niet. Die aangeleerde b

Let’s dance! (Booty Swing, Parov Stelar) Wat ook de uitkomst zou zijn van de consultaties op donderdagnamiddag, de dag zou dansend afgesloten worden. Dat had ik mij begin deze week al voorgenomen. En hell yeah, ik heb gedanst! Heel voorzichtig weliswaar, want mijn borst lijkt nog steeds uit vele losse onderdelen te bestaan. Zwevende stukjes zenuwen, vet en weefsel die tegen elkaar opbotsen bij elke beweging. Geen samenhangend geheel, maar eerder alsof de borstbouwblokjes elkaar opnieuw moeten vinden en verbinden. Of misschien proberen ze daarbinnen ook aan social distancing te doen. In elk geval, het is moeilijk te omschrijven hoe mijn bovenste binnenkant nu aanvoelt, maar sta mij toe om het samen te vatten als ‘onprettig’… Het was dus slow dancing. Maar desalniettemin, ik heb gedanst! En het was dan nog op goed nieuws ook. Want oh ja, 2 e keer goede keer. Mijn kankerkwal is helemaal weg. Zijn miezerig dun en lang tentakel is er tijdens deze 2 e operatie helemaal uitgesneden. D

  Step by step (Relax, take it easy, MIKA)   Het blijft knagen, de onzekerheid, elke dag opnieuw. Kanker is een soort persoonlijk Change Management project. Alles verandert, niets is zeker. Behalve dat wat er vandaag gezegd werd, morgen misschien helemaal anders blijkt te zijn. Onduidelijkheid troef. Gisteren zei de verpleegkundige nog tegen mij dat ze bewust bepaalde zaken niet vanaf het begin vertellen. Omdat de kans immers vrij klein is dat sommige dingen ook effectief gaan gebeuren. Zoals een 2 e operatie bijvoorbeeld (ja hoor)… of een 3 e … (aaaargh!!!). En je wil de patiënt niet nodeloos overladen met info die misschien toch niet relevant is. Of die de patiënt onnodig ongerust maakt. Ignorance is bliss, nietwaar 😇? Stap voor stap, ik heb het de laatste weken al heel vaak gehoord. Gewoon de dingen aanvaarden zoals ze komen. Of ze nu positief zijn of niet. Laat ons zeggen dat ik dat een knaller van een uitdaging vind. Ik denk trouwens dat heel wat mensen mijn gevoel hiero

  Wandelen is het nieuwe connecteren (Walk of Life, Dire Straits)   Je hebt er allicht al van gehoord. De mogelijke stressreacties: Vluchten, verstijven, vechten. Flight, Freeze, Fight. Ik denk dat ik soms ook in Vasten, of net het omgekeerde in Vreten & Volgieten heb vastgezeten de laatste weken. Maar die hebben hun plaatsje bij de vluchtreacties vermoed ik… In één of andere cursus die ik een paar jaar geleden volgde werd daar ook een 4 e V aan toegevoegd: Verbinding zoeken. Ik ben dat de afgelopen weken eerst onbewust en daarna heel bewust beginnen doen. Dat is voor mij een bijzonder effectieve stress management techniek. Wat zeveren en babbelen met iemand die begrip toont, luistert, voor afleiding zorgt. Want uiteindelijk moet je al die shit eenzaam en alleen doorspartelen. En dat maakt voor mij die verbinding des te belangrijker. Door de lockdown zijn onze mogelijkheden om te connecteren enigszins beperkt, maar wandelen biedt nog een uitweg. En ’t is nog gezond ook!

  After… (The great song of indifference, Bob Geldoff)   We did it… again… Ik ben geluidloos en gevoelloos in het oneindige niets weggezakt en ik ben er zachtjes terug uit weggekropen. Iets minder gevoelloos weliswaar. Maar voorlopig doet mijn psychosomatisch kruis (remember: nek, schouders, tot in mijn rug) meer pijn dan de geopereerde zone. Yoghurt met kersen zouden ze moeten verbieden. 3u na het ontwaken mag ik een yoghurtje. 2 zelfs. Ik houd sowieso niet van fruityoghurt, maar kersenyoghurt, bweikes. Dat smaakt naar chemische marsepein. En chemische marsepein, dat is NIET lekker! Elke zomer werk ik een boomgaard kersen weg. Tot mijn darmen protesteren. Maar aan kersenyoghurt komt volgens mij geen enkele kers aan te pas. Sorry, luxeproblemen, maar ik moest het even kwijt. De yoghurt glijdt net als na vorige operatie netjes de goeie richting uit, vlot mee met de zwaartekracht. Top!   Verder voel ik mij vooral gelaten. Een zekere onverschilligheid toch wel. We zullen wel

  Before... (Sweet dreams (are made of this), Annie Lennox)   Dit vond ik nog wel een toepasselijk nummertje deze ochtend in de pre-operatie ruimte. ‘t Was eens iets anders dan de psychedelische bliepjes van vorige keer. Alleen de radio was hoorbaar waar ik lag te wachten. Verder wat gestommel van de poetsploeg die nog bezig was. Ik stond als allereerste ingepland, dus het was nog zalig rustig overal. Vervolgens blèrde Urbanus 'het is weer vrijdag' (op de tonen van ‘ge moogt naar huis gaan’) de ether in. Grappig. Maar geef mij maar sweet dreams.    

Attitude of gratitude (The bare necessities of life, The Jungle Book) Morgen volgt mijn 2 e operatie. Herkansing om curly cancer baby bastard volledig weg te kerven. De stress stapelt zich weer op in mijn bange body. Ik voel al de ganse dag heel veel knopen. Ze zitten nu zo’n beetje overal moet ik toegeven… Gelukkig vliegen de tips rond stressbeheersing ons om de oren de laatste maanden. Covid doet ons namelijk allemaal wat extra zagen en klagen. Begrijpelijk… Vorige week zag ik het volgende in mijn mailbox verschijnen: “ Why 2020 Was Not a 'Lost Year' for Athletes 2020 has been tough. Gratitude may be the antidote .” Het was gericht op sporters, maar hun advies geldt uiteraard voor iedereen. Laat ons wat vaker tevreden en dankbaar zijn voor wat we hebben. Want eigenlijk hebben de meesten onder ons het best wel goed. Is het nu echt nodig om te blijven mekkeren dat we ons tijdens de Kerst & Nieuw periode geen 5 indigesties kunnen eten? Dat we niet bij familie mo