Attitude of gratitude
(The bare necessities of life, The Jungle Book)
Morgen volgt mijn 2e operatie. Herkansing om curly cancer baby bastard volledig weg te kerven. De stress stapelt zich weer op in mijn bange body. Ik voel al de ganse dag heel veel knopen. Ze zitten nu zo’n beetje overal moet ik toegeven…
Gelukkig
vliegen de tips rond stressbeheersing ons om de oren de laatste maanden. Covid
doet ons namelijk allemaal wat extra zagen en klagen. Begrijpelijk… Vorige week
zag ik het volgende in mijn mailbox verschijnen:
“Why 2020
Was Not a 'Lost Year' for Athletes
2020 has been tough. Gratitude may be the
antidote.”
Het was
gericht op sporters, maar hun advies geldt uiteraard voor iedereen. Laat ons
wat vaker tevreden en dankbaar zijn voor wat we hebben. Want eigenlijk hebben
de meesten onder ons het best wel goed. Is het nu echt nodig om te blijven mekkeren dat
we ons tijdens de Kerst & Nieuw periode geen 5 indigesties kunnen eten?
Dat we niet bij familie mogen aanschuiven die we sowieso maar één keer per jaar
zien? Dat we niet walgelijk vroeg mogen opstaan met de katers van het oude én
het nieuwe jaar om ons naar feesttafel nummer xx te slepen?
We halen
dat in de loop van 2021 wel in. Of tijdens de volgende kerstperiode. Of niet…
Ik moet
zeggen dat die ‘attitude of gratitude’ wel helpt als ik een momentje van
zelfbeklag voel opkomen. We hebben dit onding op tijd ontdekt. Het had al veel
verder kunnen staan in zijn veroveringstocht door mijn lichaam. Ik word
bijzonder goed omringd door begripvolle familie, lieve vrienden en competente artsen
en verpleegkundigen. What’s the problem 😉?
Zouden we
dat allemaal niet beter wat meer doen? Focussen op wat we wél hebben? Op wat er
goed gaat, op wat ons blij maakt? En wat vaker gewoon content zijn? Met de
kleine dingen van het leven (en ook met de grote hoor, als die dan toch toevallig passeren 😇).
Balou
de beer wist het wel. En als een beer het ons al moet komen vertellen 😏…
Reacties
Een reactie posten