I’m in the mood for another danske…

(Dance Monkey, Tones and I)

Morgen is de eerste echte straaldag. Dat klinkt zo positief vind ik, dat stralen. Alsof je je gaat laten opsmukken om er stralend mooi uit te zien. Of naar een tropisch oord trekt, waar het zonnetje haar best aan het doen is. Of een activiteit waarvan je zoooo blij blij blij wordt dat er een stralende glimlach op je gezicht verschijnt. Tja, hoe misleidend kan het zijn. Het heet natuurlijk radiotherapie, in plaats van straaldagen, en dat klinkt al heel wat minder aantrekkelijk…

In elk geval, ik ben al aan terreinverkenning gaan doen vorige week, dus ik ken de weg. Dat bespaart mij al een pak stress. Er is zelfs een kapel vlakbij de oncologie afdeling. Voor als ik een spirituele pitstop wil maken. Of als ik eens met meneer pastoor wil filosoferen. Ik ben niet gelovig, maar een mens zou al eens troost kunnen vinden in de diepe teksten die daar ongetwijfeld hangen. Op zijn minst kan het tot afleiding en overpeinzingen leiden bij het aanschouwen van een gekruisigde oppergod terwijl een mens herstelt van andere fysieke martelingen.  

Bon, dat zijn alternatieve entertainment opties voor de komende weken. Wat de afgelopen periode betreft: ondertussen ben ik onder lichte druk van mijn medische omkadering toch maar met mijn hormoontherapie gestart. Kwestie van alle bijwerkingen eens op een hoopje te gooien. Bestraling, hormoontjes, het belooft een vrolijke cocktail te worden. In elk geval alweer een uitstekende test van mijn veerkracht en weerbaarheid. Oeps, niet geslaagd…

Namiddagmisselijkheid is dus ook een item, heb ik jammer genoeg ondervonden. Het is wat te vergelijken met zwangerschapsmisselijkheid, dus een beetje onvoorspelbaar hoelang dit zal duren. Ik ben al naarstig kotszakjes aan het verzamelen, dat bespaart een hoop gedoe als ik met mijn vertraagde reactiesnelheid niet op tijd aan een ander waterdicht recipiënt of septische put geraak…

Mood swings? Nee hoor, daar heb ik helemaal geen last van. Ikke niet in elk geval. En terwijl ik hier deze blog zit te typen met verkleumde vingertjes (ja hoor, ik zit binnen, in een verwarmde woonkamer) hoop ik stiekem op een klein, gedoseerd vapeurtje. Ik las onlangs de volgende leuke omschrijving hierover: ‘ik heb geen opvliegers, ik heb korte privévakanties in de tropen.’ Haha, in deze lockdowntijden zouden er dat velen willen. Pilletje? Ik heb er nog veel liggen.

Vermoeidheid staat echter op de 1^e plaats momenteel. Mijn nachten zijn heel gevarieerd qua aantal slaapminuten, hoewel ik sedert 2 dagen een lichte verbetering voel. Eens zien wat die radiotherapie nog kan bijdragen aan mijn algemene vermoeidheid. Volgens Dr Erwt was het te verwaarlozen ten opzichte van de “demotiverende bijwerkingen van de hormoontherapie”. Dus ach, dat zal wel meevallen. En kijk, ondertussen ebt mijn misselijkheid ook weer wat weg. Jiehaa, daar moet ik van profiteren. Snel een muziekje opzetten en eens zot dansen. Of ga ik toch maar eerst even een uurtje in de zetel liggen…?