No obligations, no expectations

(Icon, Daan)

 

Afgelopen week kreeg ik de volgende gouden raad van een vriend: in tijden van verlies en verdriet is het maar beter om geen verplichtingen en geen verwachtingen te hebben. Ik ben het daar volledig mee eens en ik heb er al erg veel aan gehad.

 

·        Geen verplichtingen, oftewel: kiezen wat er echt toe doet

Het gaat vooral over de verplichtingen die ik mezelf opleg. Nu ik in deze health vibe zit (klinkt beter dan een crisis, right 😉), heb ik de onweerstaanbare neiging om overal leerpunten in te zien. En er is geweldig veel interessante literatuur over deze leerpunten. Omgaan met verandering, positief denken, relaxatietechnieken, meditatie om beter te slapen, biofeedback, ... De lijst is indrukwekkend lang!

Bovendien, als alternatieve tijdinvulling, omdat ik nu tijdelijk bewust wat minder werk, zie ik ook oneindig veel opportuniteiten in nieuwe hobby’s: paardrijden eventueel, misschien opnieuw een muziekinstrument bespelen (de synthesizer die ik geleend heb staat hier naast mij stof te verzamelen), een nieuwe taal onder de knie krijgen, … Ik garandeer het, ook deze lijst is verbazend lang!! En dan is er uiteraard het werk zelf dat moet blijven doorgaan. Ik word alweer een beetje moe…

Met andere woorden, ik ben mezelf indrukwekkend veel ‘moetjes’ aan het opleggen. Hetgeen stress met zich meebrengt, want verdorie, er zitten maar 24 uren in elke dag. Snoeien in de ‘moetjes’ is dus de boodschap. Dus ik stel mezelf nu geregeld de volgende vragen: Wat wil ik écht graag, wat kan er mij fundamenteel iets opleveren, wat helpt mij in mijn herstel? ’t Is weer een uitdaging hoor… En ik maar denken dat het wachten en de onzekerheid de moeilijkste onderdelen zouden zijn van dit hindernissenparcours.

 

·        Geen verwachtingen, of anders gezegd: laat maar komen wat er komt

Eigenlijk is het niet fair, en best ook frustrerend, om van anderen een bepaald gedrag te verwachten. Ondertussen ben ik al een aantal keer teleurgesteld geweest omdat sommige mensen in mijn omgeving ‘vreemd’ reageren nu ik in deze situatie zit.  Zo word ik al eens om de oren geslagen met vergelijkingen met andere (borst)kanker patiënten die ‘wél een agressieve tumor hebben’ of die ‘dit ganse borstkankerverhaal niet zo erg vonden en er zonder enige bijwerking of geklaag doorheen gekomen zijn hoor’. 

Wat heb ik daar nu aan? Moet ik mij ermee troosten dat iemand anders een veel ‘ergere’ ziekte heeft…??? Of dat één van mijn medemensen veel sterker is dan ik, of… of … WAT MOET IK DAAR NU MEE!!??

Of vrienden waarvan ik een bepaald begrip, toenadering, … had verwacht en die (al dan niet bewust) afstand houden. Het is soms moeilijk te begrijpen.

Maar het advies is volkomen terecht: stop ermee om bepaald gedrag te verwachten van  je omgeving. Het helpt niet en het is bovendien echt niet respectvol. Iedereen gaat hier op een andere manier mee om, zowel de persoon die de ziekte of het verlies of wat dan ook ondergaat, als zijn of haar omgeving die ermee geconfronteerd wordt. Ieder zoekt voor hem of haar de strategie die op dat moment de beste is of lijkt te zijn. En dat is OK. Geen oordeel.

Ik moet zeggen, deze uitdaging heb ik ondertussen beter onder de knie dan die van de moetjes. Bovendien word ik best vaak heel aangenaam verrast door fantastische reacties uit onverwachte hoeken. En door onverwacht fijne reacties vanuit verwachte hoeken!  

 

Ik heb aan dit superadvies nog een verbodje toegevoegd: geen verzuchtingen. Daarmee bedoel ik geen gezaag en geklaag, niet blijven hangen in wat er allemaal kan misgaan, geen uitvergroting van mogelijke hobbels op de weg, geen drama queen performance. Niet dat het in mijn aard ligt (enfin, dat denk ik toch niet), maar deze situatie lokt wel één en ander uit dat wat afwijkt van het gebruikelijke gedrag… 

In elk geval, het dient gezegd dat het heel wat prettiger is om te focussen op wat er wél kan, wat ik wél heb, wat mij blij maakt en waar ik energie uit haal. Het gaat de ene dag al wat beter dan de andere, maar het geeft zoveel meer energie om mij te richten op alles wat er goed gaat en waar ik dankbaar voor kan zijn, dan te blijven hangen in zelfmedelijden.

 

Dus sluit ik 2020 af met heel wat overwachte uitdagingen en verrassende inzichten en start ik het nieuwe jaar met verstand op nul, blik op ontdekking en emo op fun.

 

Proberen hé 😉!