Levensgenieter

  Mijn fragiel ecosysteempje (Don’t know why, Norah Jones) De laatste dagen voel ik mij niet zo goed in mijn ouder wordende vel. Een fragiel ecosysteem noem ik het. Bij mijn laatste bloedanalyse bleek één en ander uit balans te zijn en zo voelt het ook. Een wankel evenwicht. Zoals dokter Erwt het meermaals uitsmeerde: mijn lijf wordt met warp speed de veroudering in gekatapulteerd. En mijn mentale toestand moet proberen volgen. Of misschien liever niet… Misschien is evenwicht overgewaardeerd? Laat ik het beter los en geef ik mij over aan een soepele onbalans? Of zoekt de natuur uiteindelijk altijd naar een evenwicht? Ik weet het niet. Ik wil niet klagen. Tijdens de bestralingsperiode heb ik heel wat lotgenoten gezien en gesproken die met veel ernstigere kwalen te kampen hadden. Een veel groter onevenwicht. Het valt dus al bij al nog mee voor mij. Het neemt niet weg dat het serieus aanpassen is. Aanpassen aan de constante stroom van veranderingen in je lijf, aan het nieuwe statu

  Nee, die smile gaat niet meer van mijn gezicht vandaag (Happy, Pharrell Williams) De dag is gestart met een traag ochtendloopje bij het rijzen van de zon. Het was nochtans een bijzonder mottige nacht. Een recordaantal ontwaakmomenten. Ik heb 3 uur slaap bijeen geteld. Mijn sufheid is wat naar de achtergrond verschoven door de verfrissende run. Straks wandel ik een triomftochtje door de gangen van het ziekenhuis. Trappen x2, de onwelriekende cafetaria, de spelonk waar de heilige drievuldigheid schuilt, opnieuw trappen, DE BUNKER.   Ik ga de allerlaatste keer op de grilltafel liggen. De allerlaatste keer braaf wachten tot het apparaat zijn straal perfect gemillimeterd heeft afgevuurd. De allerlaatste keer die veel te zware badjas. Vandaag mag ik ze in de bak werpen ‘badjassen laatste dag’. De glimlach zal geen seconde van mijn lippen verdwijnen. Dan schrijd ik terug, de andere richting uit. Ik zal breed grijnzen naar Jezus die daar donker en eenzaam heilig staat te wezen. Mij e

  De laatste rondes…. (The final countdown, Europe) Binnen enkele uren nog eentje afvinken, dan zijn het er nog 2. Ik weet het, het wordt saai. Het lijkt alsof deze periode alleen maar draait rond die bestralingsmomenten. Uiteraard is dat niet zo. Maar het eist wel veel aandacht op, alleen al praktisch. Om nog maar te zwijgen van de fysieke impact. Al bij al valt het nog mee, ik mag niet klagen. Ik wist alleen niet dat jeuk op den duur niet meer aanvoelt als jeuk maar als pijn. In mijn herinnering is jeuk iets dat je associeert met lachen, met vrolijk kind-zijn, met plezier en beweging. Als het kriebelt moet je sporten, weet je wel? Als het hard jeukt wil je vooral hard krabben! Laat dat nu net niet mogen met helende brandblaren. Aaaaaaaargh……. Afleiding zoeken dan maar. Het afgelopen weekend speelde er aldoor één nummer in mijn hoofd: “the final countdown”. Een akelig oud nummer uit lang vervlogen tijden, toen jeuk nog plezant was. Ik heb daarnet mijn online yoga sessie stop g

  Let’s swing, moodswing (Moodswing Baby, Absynth Minded) Taratataaaaa, dans en jubel, een nieuwe mijlpaal is bereikt!! Gisteren heb ik mijn 12 e bestraling achter de rug, dat betekent dat ik er nog slechts 11 moet ondergaan. Over de helft dus, ik kan nu echt beginnen aftellen. Het wordt dringend tijd ook, want mijn huid begint al akelig rood te worden. Verbranding in combinatie met zwelling en kleding voelt vreselijk oncomfortabel… Leve de Flamigel! Ik heb dr Erwt opnieuw gezien. Mijn professionele conclusie: hij wil wel maar hij kan niet. Die man heeft geen empathie en geen noemenswaardige communicatie skills. Elke vraag wordt ontwijkend en met een stevige dosis neerbuigendheid (is dat een woord?) beantwoord. Soit, dr Erwt heeft al veel te veel van mijn schaarse voorraad energie gekregen, nu focus op de aangename dingen des levens. Zoals een bestralingshalfwegmijlpaal! Deze avond, als er nog een straaltje energie in mijn hoofd zit en ik mijn lijf nog meekrijg, dan toch even