Levensgenieter

  Verdomme, waar zijn mijn pedalen? (Bicycle Race, Queen)   Ken je dat gevoel, dat je krampachtig probeert om de boel onder controle te houden, om te blijven sturen en plannen. En dat lukt niet, wat je ook probeert? Alsof je op een fiets zit en je trapt en trapt en trapt, maar de pedalen zijn weg. Dat is ook een uitdrukking hé, de pedalen kwijt zijn? Wel, zo voelt het al de hele tijd. Ik zit op mijn fietsje, de pedalen zijn verdwenen. De fiets beweegt. Soms wel, soms niet. Als de fiets beweegt, dan bolt hij meestal heel, heel traag en dan verlies ik bijna mijn evenwicht. Af en toe wordt er heel onverwacht een scherpe bocht genomen en dan val ik er net niet af. En ik blijf maar knijpen in dat stuur. Probeer om richting te geven, bij te sturen. Ik blijf maar trekken aan dat stuur, alsof ik met mijn armen de fiets vooruit zou kunnen krijgen. En ondertussen mijn benen die schijnbaar geheel autonoom op automatische piloot als 2 bijna-parallelle gekken blijven trappen. Zonder pedal

  Back to the present (Tender, Blur)   Traag terugspoelen. Zo voelt het wel, ik zit in een soort verloren tijdzone nu. 1 e operatie achter de rug, alles is aan het herstellen. Maar de 2 e snijdate komt er nog aan. Kunnen we lekker opnieuw beginnen aan het helen van de wonden. Mijn Grote Knoop kruipt langzaam naar mijn keel. Dit helpt niet, girl… OK, ik ga dit anders aanpakken. Benoemen, ademen, herpakken. Bang en boos. In & uit. In & uit. In & uit. De knoop lost een beetje grip. Ach, zo erg is dit allemaal niet. Pipi Langkous had het nog nooit gedaan en ze kon het. Ik héb dit al eens gedaan (ondergaan), piece of cake! Herkaderen dus. Als ik dit nu eens bekijk als een leerproces. Mijn lichaam heeft al veel geleerd over herstel van prik- en snijwonden. Een 10-tal dagen na de operatie ziet dat er toch al redelijk OK uit. Mijn bont & blauwe borst (weer een eigenste BBB versie) verrast mij elke dag opnieuw. Gisteravond dacht ik dat donkerder paars onmogelijk wa

Grumpf...  ( Stronger , The Score) Mijn buik had gelijk: not to chemo. Joepie. Zonder uitroepteken. Het is een magere joepie. Dit super positieve nieuws wordt zwaar en donker overschaduwd door 2 shit zaken: 1) Er moet opnieuw gesneden worden. Fuckfuckfuck. Deze had ik niet zien aankomen. Smerige baby kanker zijn tentakeltje liep tot op het snijvlak. Waar dus nog kanker zit. Dat nog effe moet weg gehakt worden. Baby bleek uieindelijk ook niet zo baby te zijn; 3 cm, in plaats van de gescande 1,7 cm of zoiets.  Dikke baby, met blubberrandjes die moeilijk zichtbaar en te vatten zijn. Ik ben boos. Boos op dat vreselijke rotding, boos dat het niet ineens weg is, pissed dat alles nu weer opschuift, ook de bestraling. Die zou in mijn kanker projectplan starten in de kerstvakantie. Lage impact op mijn agenda, ideaal om er zicht op te krijgen wat het met mij doet. En dan nog een paar weken in januari, klaar. Niet dus...  never a dull moment with cancer   😑 Aangezien ik de boodschap even aan h

  Mijn buik zegt dat het goed komt… (Feel good, Gorillaz)   To chemo or not to chemo , dat is de hamvraag van vandaag. Mijn buik zegt dat het goed komt, dat radio- en hormoontherapie zullen volstaan om het kankertje te bedwingen. Maar mijn buik dacht 3 weken geleden ook niet dat er iets in mijn borst groeide. Tot daar de betrouwbaarheid van de buikvoorspellingen… Het is eigenlijk indrukwekkend hoe zoiets kleins je leven dermate kan beheersen. Ieniemienie kankertje, met één kleine, miezerige uitloper. Je zou denken dat je dat snel en proper wegsnijdt, over & out, back to normal. Nietes dus, er moet nog met de bunsenbrander gestraald worden om de allerkleinste minikankercelletjes in de kiem te smoren. En een kudde hormonen moet erop los worden gelaten om helemaal zeker te zijn. Hoewel, zo helemaal zeker dan toch ook weer niet. Er blijft opvolging nodig, maanden, jaren... Wat een indrukwekkende cellen toch, je zou er bijna bewondering voor krijgen. Bijna, zoals je voor een d

  Post-narcotische emotrip (Mad World, Warhaus)   Muziek verzacht de zeden. Is dat geen spreekwoord? Haha, ben het even gaan opzoeken en helemaal bovenaan de zoekresultaten prijkt het volgende: 'Muziek verzacht de zeden', luidt het spreekwoord. ... Rustige, harmonieuze muziek met veel bastonen en een traag ritme verlaagt je hartslag en bloeddruk. Het ontspannende effect is ideaal tegen stress of een dipje. Je kiest dan het best voor muziek met een ritme trager dan je hartslag. Van de Christelijke Mutualiteit. Die zullen het wel weten zeker 😉 … Maar ideaal dus om mijn toch nog betrekkelijk hoge bloeddruk wat naar beneden te krijgen. Ik had al gemerkt dat ik de laatste 2 weken net iets meer dan normaal tussen mijn CD’s was gedoken en op internet muziek had zitten opsnorren die mij vrolijk en/of rustig maakt. Dat werkt prima voor mij. Gisteren heb ik huilend staan dansen (allez, dansen… eerder zacht wiegen…) op mijn favorietje van de maand, Qué Vendrá. Na 3 herhalinge

  How fragile we are (Fragile, Sting)   Onvoorstelbaar, hoe zelfs zo’n klein babykankertje je zo kan uithollen, je emotioneel opvreet en letterlijk en figuurlijk gaten in je slaat. Na een quasi slapeloze nacht voel ik mij heel fragiel deze ochtend. Ik heb de kamer al 10x rondgewandeld, ben gewassen en aangekleed, een boek beginnen lezen en weggelegd, blogje beginnen schrijven. Nog steeds voel ik mij opgejaagd. En de bloeddrukmeter beaamt dat gevoel. Spectaculair hoge bloeddruk. De verpleegkundige krabt eens in haar haar en zegt dat ze dit toch met de dokter moet bespreken. Kwestie dat het misschien niet zo’n goed idee is om mij met 210/100 naar huis te laten gaan. Ik voel mijn bloeddruk nog een sprongetje maken. OK, ze gaat straks nog eens komen meten. Goed, dan kan ik beter nog even gaan liggen. Ademen, niet denken, alleen ademen. Er liggen weer veel hard aangetrokken knopen in mijn lijf vandaag. Nochtans is het voorlopig allemaal relatief goed nieuws. Er zit duidelijk nog een

  Me gusta la mañ ana   (Me gustas tu, Manu Chao)   Let the waiting begin (or continue), t is maar hoe je het bekijkt... De Grote Snijdag, little mean bastard gaat eruit. Geen idee of ik in de voor- of namiddag ging geopereerd worden, maar ik moest wel om 7u30 arriveren. Ondanks mijn herhaaldelijk aandringen bleef mijn vraag wanneer het zou doorgaan onbeantwoord, het grote mysterie van de dag… Ik moet toegeven, ik heb niet lang moeten wachten tot ze mij kwamen zeggen dat ik mij mocht klaarmaken voor… de echo/mammografie. Mmm, verrassing, ik wist niet dat dit ook nog eens op het programma stond. Ignorance is bliss besefte ik later. Echter, de heel lieve verpleegkundige van de echo/mammo dacht daar enigszins anders over. Ze legde mij bijzonder gedetailleerd uit hoe de dokter een vreselijk lange ijzerdraad (met 2 weerhaakjes aan het eind, brrrrr) in mijn borst zou priemen. Ze toonde het ding zoals de fiere presentatrice van een spelletjesshow de te winnen buit zou aanprijzen

  ’t is tijd (Game of Thrones, begintune)   It’s a boy, it’s a boy! Een baby kankertje, met één klein tentakeltje, een mannelijk monstertje dus. De MR scan bracht dit relatief goeie nieuws. Dat was de conclusie van woensdag, oef! Gisteren, donderdag was klierweefseltjesdag. Eens bekijken wat ze daar moeten/mogen/kunnen weghalen. Beetje radioactief jodium in de borst (4 injecties, ik had het liever niet vooraf geweten…). Tegen dat er in mijn borst gesneden moet worden is dat arme ding doorzeefd. Er zit nog steeds een klein sneetje van de borstpunctie van 10 dagen geleden en een verkleurende bloeduitstorting die inmiddels ergens in het gele spectrum zit. Tja, het zal er niet op verbeteren… Soit, terug naar de klierqueeste: ik moest een paar uur wachten tot de vloeistof ingetrokken was en dan onder het apparaat. 3 uur later wisten ze mij te vertellen dat het niet lukte om het kliertje met zekerheid te lokaliseren. Waarop mij werd verzocht om nog anderhalf uur te wachten en ondertu

  Positive thinking (Always look on the bright side of life, Monty Python)   Deze week is uitdagend en lastig. Een medische week, ver buiten mijn comfort zone. Ik heb al een paar keer aan Pippi Langkous gedacht (tja, het is daar een boeltje in het angstige brein 😉 ): ‘ ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan ’. Als Pippi Langkous het kan… Mijn huisarts mocht maandag de spits afbijten met het pre-operatief onderzoek. Aan het eind van de dag, en ze zat al ver achter op haar schema. Cardiogram, bloeddruk langs beide armen, nog wat standaard checks en het bloed natuurlijk. Mijn huisarts is daar niet zo goed in. En blijkbaar heb ik van die springerige dunne adertjes, hetgeen de uitdaging alleen maar groter maakt om ze meteen te pakken te krijgen. Volgens mij vluchten mijn aders al als ze mijn huisarts twijfelend zien aankomen met haar naald. ‘Alarm, alaaaarm!! Trek u allen terug in de veilige vleesmassa. Daar is die multiprikker weer!’ En daar gaan ze, mijn schi

  Like a machine. I never sleep. The weary night. Kills me inside. (Papillon, Absynth Minded)   De waan van de nacht. Het is eens iets anders dan de waan van de dag. En akeliger, zoveel zwaarder en donkerder, zonder daglicht en zonder afleiding. Ik schat dat ik deze keer toch 2 slaaptoertjes heb gedraaid. Kon beter, maar ook geen ramp, dit is nog lang geen echte slapeloosheid, ik mag blij zijn. Maar nu hé, hier liggen we dan weer. Een betonmolen met gedachten, zwaar en luid en hard. Zwier, wanneer zou die bestraling starten, zou ik dat woensdag al weten? Stapje per stapje hebben ze gezegd. Vermoedelijk gaat dat nog te vroeg zijn? Ik ga het toch maar aan mijn vragenlijstje toevoegen. Zwier, ga ik dat onthouden tot morgenvroeg? Pfff, maar ik kom écht niet uit mijn bed, dan ben ik helemaal klaarwakker. Nu toch eigenlijk ook al… Maar nee, ik onthoud het wel tot morgenvroeg, zo moeilijk kan het toch niet zijn. Zwier, wanneer zou ik terug kunnen beginnen sporten? Want als dat

  Laat het los (Rommel, Brihang)   Gisteren en eergisteren kon ik niets meer schrijven, ik was leeg. Het waren 2 bizarre dagen. Ik ben niet helemaal zeker of bizar het juiste woord is. Het was een beetje zoals sommige schilderijen van James Ensor. Bizar, griezelig, verontrustend, verwarrend, intrigerend, verrassend, vermoeiend, uitdagend, …enfin, ik kan zo nog even doorgaan. Bizar dus… Dinsdagochtend startte met… alweer een zoektocht. Deze keer om uit te maken of de ongenode borstgasten elders in mijn lichaam al aan de kolonisatie begonnen waren. De eerste wachtzaal waar ik binnen kwam: een joekel van een TV scherm met een akelige Allerheiligen/zielen prent met de meest deprimerende tekst ooit. Ik weet niet meer precies wat het was, maar het eindigde met sterven. Uiteraard…   Mijnheer pastoor had hier ongetwijfeld mogen meewerken aan de final touch voor deze wachtzaal. Ze hadden er evengoed een zelfmoordhandleiding kunnen naast leggen. Zoals ik achteraf met een vriendin met v

  Wat zal komen… (Qué vendrá, Zaz)   Het was een bijzonder onprettige en korte nacht. Eentje die een prijs had kunnen krijgen voor de meest onderbroken slaapcycli. In de mate dat er een slaapcyclus effectief gestart is, daar ben ik zelfs niet eens van overtuigd. Op een schaal van 0 tot 10, stressniveau 25. En de knoop was er weer, uitgestrekt over mijn ganse binnenkant, vakkundig aangespannen en zwaar, heel zwaar. Maatje XXXXL. Dit heerlijke nummer, Qué vendrá (van Zaz, met haar vrolijke lach en opbeurende videoclip), heeft mij geholpen om de premature ochtend toch met veel energie en courage te starten. Echt een aanradertje,  zoek het maar eens op: https://www.youtube.com/watch?v=6THHrPyZQuQ . Of ik het nu allemaal zo makkelijk ga aanvaarden is een andere vraag, maar dat is er eentje voor morgen. Nu mezelf eerst even oppeppen en klaarstomen voor het pretpakket van de dag. Mijn noodzakelijke ingrediënten om vandaag door te komen: ·         Geduld: vermoedelijk ga ik een t

  Blijven ademen (The trick is to keep breathing, Garbage)   Deze ochtend zit er een onvoorstelbaar zware knoop in mijn buik. Het voelt aan als zo’n logge zeemansknoop met van dat dik, stug touw. Zo’n knopen die ik zelf heb leren leggen toen we, een tijdje terug toen het nog mocht, gingen zeilen in Griekenland. Ik bleek geen knooptalent te zijn. Altijd een zeker risico om de boot vast te leggen met mijn touwconstructies. De knoop in mijn lijf is veel effectiever. Alles zit vast, gefixeerd, 4 knopen aan elkaar. Het voelt benauwd. Nog ongeveer 36 uur vooraleer ik weet of er nog ergens kanker in mijn lichaam zit. Dit weekend heb ik mij door het kankeronthaalpakket geworsteld. Zo heet het wellicht niet, maar het lijkt wel zo. Een onboarding pakketje, om toe te treden tot de kankerclub (oh, dit klinkt fout, ik besef het).   Of zo’n mapje zoals je bij de reisorganisatie krijgt, met vertrekuur en allerlei praktische details om je op tijd in de geprogrammeerde fun te storten van Club

  I need to sleep (I can’t get no sleep (Insomnia), Faithless)   Slapen is geen talent van mij. Het is iets dat ik bewonder bij anderen. Goed kunnen inslapen, ongestoord kunnen doorslapen, doorheen geluid, licht, beweging, gedachten en dromen. Dat zou ik echt zo graag willen kunnen! Wakker liggen kan ik daarentegen als de beste. Deze nacht nog beter dan anders. 2u44… OK, dan heb ik toch… even tellen, ongeveer 3,5u geslapen. Zijn dat geen 2 slaapcyclussen, cycli? Dacht het wel. Goh, het kon erger. Maar toch nog even mijn best doen voor een paar uurtjes erbij. Ik voel me best nog moe. Even denken, wat kan er helpen… Echt waar, ik begin ‘Slaap kindje slaap’ te zingen in mijn hoofd, OMG!!! Heb ik vorige nacht en de nacht ervoor ook spontaan gedaan. Geen idee waar dat nu ineens vandaan komt en het helpt ook totaal niet. Integendeel, het roept vooral veel compleet idiote vragen op, het nachtelijk brein is toch iets vreemds. Is dat schaap daar alleen? Drinken schapen melk?? Of g

  Friends (You’ve got a friend in me, Randy Newman) Heb de ganse namiddag gebeld. Eerst mijn vriend ingelicht terwijl ik in de wagen zat op de ziekenhuisparking. Daar waren die tranen weer. Gelukkig kijkt er tegenwoordig niemand meer op als je een mondmasker op hebt, ook niet als je alleen in de wagen zit. Het voelde wel lekker beschermend zo, terwijl de tranen zich snel en efficiënt verstopten achter mijn doorweekte COVID masker. Het luidop zeggen hielp wel. De eerste keer wat moeilijk, met veel horten en stoten. Het praat ook niet zo makkelijk met een mondmasker en je krijgt er een beetje een droge keel van… Mijn volgende ventileermomenten verliepen al een pak vlotter. De robot leek een zekere routine te krijgen. Kon hij zijn lesje even afdreunen dat hij zo goed had gecapteerd van de uitleg van de borstverpleegkundige. Mits enkele gaten hier en daar. Ach, de grote lijnen blijven dezelfde. Dit is shit nieuws. Mijn vrienden deden het geweldig goed. Nuchter, bezorgd, luisterend,

  Enough (Envoi, Absynth Minded)   Daar zit ik dan. Broek op de enkels. Op de pot. In de damestoiletten van het ziekenhuis. 3 stroompjes tegelijk. Ik blijf maar huilen. Tot het stopt. Ik snif nog even na, realiseer mij hoe dit eruit ziet en begin te lachen. Terwijl de tranen toch terug beginnen stromen. Genoeg, genoeg… Een uur geleden stapte ik hier binnen met een positief gevoel. ‘Ik kom even luisteren naar de resultaten van de borstpunctie. Uiteraard gaan ze mij zeggen dat alles OK is, dat de lichte ongerustheid van de afgelopen dagen voor niets is geweest. Het ‘dense weefsel’ was gewoon een clubje onschadelijke cellen, geen zorgen… ‘ Maar dat was het dus niet. Ik vond al dat de verpleegkundige een heel lange inleiding deed, een aanloop nam als het ware. En dan plots ‘ik heb slecht nieuws’. Damn, fucking shit kak kankercellen. Het moest even zakken het bericht, een weg vinden in mijn brein. “Name it to tame it” had ik onlangs nog gehoord in een webinar over stress. OK