Me gusta la mañana

 

(Me gustas tu, Manu Chao)

 

Let the waiting begin (or continue), t is maar hoe je het bekijkt...

De Grote Snijdag, little mean bastard gaat eruit. Geen idee of ik in de voor- of namiddag ging geopereerd worden, maar ik moest wel om 7u30 arriveren. Ondanks mijn herhaaldelijk aandringen bleef mijn vraag wanneer het zou doorgaan onbeantwoord, het grote mysterie van de dag…

Ik moet toegeven, ik heb niet lang moeten wachten tot ze mij kwamen zeggen dat ik mij mocht klaarmaken voor… de echo/mammografie. Mmm, verrassing, ik wist niet dat dit ook nog eens op het programma stond.

Ignorance is bliss besefte ik later. Echter, de heel lieve verpleegkundige van de echo/mammo dacht daar enigszins anders over. Ze legde mij bijzonder gedetailleerd uit hoe de dokter een vreselijk lange ijzerdraad (met 2 weerhaakjes aan het eind, brrrrr) in mijn borst zou priemen. Ze toonde het ding zoals de fiere presentatrice van een spelletjesshow de te winnen buit zou aanprijzen. Ook zo flauw om dan te zeggen dat je dit allemaal eigenlijk liever niet weet. Vooral omdat de verpleegster zo vriendelijk en enthousiast haar voorlichting aanpakte, echt engagement! Dat smoor je toch niet in de kiem? En ach, al bij al viel het mee, alleen weet ik dat soort dingen gewoon liever niet vooraf. Mijn geest vindt dan allerlei connecties met griezelfilms en lidmaat versnijdende scenes en ik heb een gave om één en ander pijnlijk goed te kunnen visualiseren.

 

Daarna met ijzerwerk en al tussen de mammoknijptang, ook een aparte ervaring, en dan weer naar de kamer om te... tja uiteraard, wachten hé. Maar ook weer niet zo lang (een mens verlegt zijn grenzen), een uurtje later was het tijd voor de pre-operatie kamer.

Voor mij een stresskamer: al die biepjes van de hartslagen (?) van iedereen die daar op zijn/haar snijmoment ligt te wachten. Als je een Simpson kijker bent: het deed mij denken aan die scène waarbij al die baby’s in die grote ruimte bijeen zitten, met alleen het geluid van de fopspenen waarop ze sabbelen. Creepy! Wel, zoiets maar met bliepjes dus. Ook eng hoor! In die enge bliepjeskamer heb ik ongeveer anderhalf uur liggen wachten. Tot het eindelijk aan mij was. 10 minuten bij bewustzijn in de operatieruimte tot de narcose startte. Zalig, daar was Ignorance weer!

 

Ongeveer 3u Ignorance & Bliss later werd ik wakker met een vriendin langs mijn bed. Nee, geen inbreuk op de Covid restricties, zij werkt zelf als arts in het ziekenhuis. Heerlijk privilege om een vertrouwd gezicht te zien en een bekende stem te horen als je net ontwaakt uit je eenzame coma!

 

Wat ik mij vooral herinner van de post-narcose avond is dat ik helemaal hyper was. Dat moet een mengseltje met speed geweest zijn, ik stond stijf van de adrenaline. 10 whatsapp conversaties door elkaar, paar telefoontjes, mijn vriendin die nog eens langskwam en honger, honger. Gelukkig had zij ook mijn ijskastje op de kamer gevuld, onder andere met chocolade, dus ik kon onmiddellijk testen hoe mijn maag op het post-narcotische eten reageerde. Bon, alles bleef zitten. So far, so good.

 

En dan maar proberen slapen hé. Het werd een nacht om snel te vergeten, met een bijzondere klank- en lichtshow. Eerst en vooral waren er de licht-doorlatende screens. Mij nog steeds niet duidelijk waarom je in een ziekenhuiskamer geen lichtwerende screens kiest, dat zal iets budgettair zijn zeker? Dan was er het licht dat buiten steeds aansprong op de oprit naast mijn kamer. Gevoelige afstelling van het verklikkertje, OMG. Vervolgens waren er de baby’s, want oh ja, dat had ik nog niet geschreven, ik lag op materniteit. Door mijn oordoppen heen – daar heeft de natuur toch weer mooi voor gezorgd – hoorde ik de baby’s huilen. Ik kon wel meedoen. En dan als kers op de taart begonnen de screens vanzelf omhoog te gaan, mét geluid uiteraard. Vermoedelijk teveel wind. Dit is een kamer voor comateuze patiënten, of voor martelpraktijken 🙈!Tot 2x toe heb ik de screens opnieuw naar beneden gelaten. De 3^e keer heb ik heel luid gevloekt. De screens gelaten voor wat ze waren. En ik ben beginnen Netflix bingewatchen op mijn GSM. GSM in de hand. Mijn arm deed uiteindelijk meer pijn dan mijn borst.

Rond 2u zat er geen bloed meer in mijn hand en ben ik maar gestopt. Nog even mijn aandacht verlegd naar hoeveel geluk ik eigenlijk wel heb. Dat het maar dit is, dat de operatie goed is gelukt. En dat ik een super boyfriend heb die mij hier mee doorsleurt en een topfamilie en vrienden die mij helpen verstrooiing vinden, mij doen lachen, chocolade voederen en mijn gezeur aanhoren. Thanks toppertjes allemaal!

 

Oooh zalig, 5u, das al ochtend he!!! Me gusta la mañana en een goed ontbijtje!