Levensgenieter

  Het nachtelijk stemmetje in mijn hoofd (Never alone, always together, Black Box Revelation)   Fuck hormoontherapie! Fuck radiotherapie! En uiteraard fuck chemotherapie, maar dat is mij gelukkig bespaard gebleven. Fuck kanker! Voilà, dat heb ik weer eens welbespraakt neergepend. Het is het eind van de week. Blijkbaar bereik ik dan telkens zo’n bodemloze put dieptepuntje. Met felle emotiegolven. Boos, blij, bang bedroefd. Vandaag staan alleen boos & bedroefd op het podium. Pas op, ik ben ook heel vaak blij hoor! Maar het moet gezegd, naarmate de week vordert zakt mijn energiepeil en krimpt mijn lontje. Vorige week trok ik nog de stores volledig uit het plafond. Met één krachtige, boze haal kwam de ganse rimram naar beneden. Bevestigingssysteem en al, ook wat brokjes plafond, OEPS… Het is de vermoeidheid. Mijn nachten worden legendarisch. Ooit, ooit kijk ik hierop terug met een milde glimlach en zeg ik: ‘weet je nog, dat ik toen met slechts 2 à 3 uur slaap toch vrolijk en

  Finding my way… (Drive, REM) Auto op slot. Straat oversteken. Ziekenhuis binnen. Wegkijken van al die zieke mensen. Sommigen zijn traag. Héél traag. En ik ben altijd gehaast, want altijd net iets te laat vertrokken. Handgel. Er komt altijd een overdosis gel uit het pompje. Je kan er makkelijk 5 paar handen mee bedienen. Er ligt dan ook een indrukwekkende plas viruskiller onder de pomp. Van die vloer kan je eten. Geen Covid besmetting, maar misschien wel een verbrande tong. Geen idee wat dat spul doet met je smaakpapillen. Trappen op. De ingang ligt op -2. Nog trappen op, tot het gelijkvloers. De radiotherapie afdeling ligt op -1. Aangezien ik nog steeds de kortste weg niet ken, neem ik toch maar elke dag deze omweg. Misschien IS het ook wel de kortste weg, wie zal het zeggen. Na 8 beam sessies durf ik het in elk geval niet meer te vragen aan de verpleegkundigen op de bestralingsafdeling… Lange gang doorsteken. Passeren aan de cafetaria. Meestal een lange w

  I want to break free (Vive ma liberté, Arno) Je verliest toch een beetje vrijheid. Elke dag de rit naar het ziekenhuis. Vakkundig gepland op een onmogelijk moment als je zo gek bent om bestraling te willen combineren met werk… Elke dag op die grill gaan liggen. Het is trouwens een heel vreemd apparaat. Super vernuftig ongetwijfeld. Elke dag worden mijn contouren gecheckt. Wie had ooit gedacht dat mijn thorax dagelijks minutieus  gecontroleerd zou worden?? Het platform waarop je ligt trilt en manoeuvreert tot je helemaal perfect ligt zoals je hoort te liggen. Zodat de straal tot op de millimeter nauwkeurig kan branden. Je zou het prima kunnen gebruiken als een soort mini-pretpark ervaring, zeker nu het met Covid allemaal even niet mag. Tenminste als je de machine op super speed zou zetten. Misschien kan ik een verzoekje doen aan het eind van mijn 23 e bestraling… Vandaag moest ik heel lang wachten op mijn beurt. Vermoedelijk een trage patiënt voor mij. Of foute planning. Ik zat

  This boob is on fire. Burn MF, burn! (Fire Water Burn, Bloodhound Gang) Dit nummertje speelde de ganse tijd door mijn hoofd. Niet zo goed voor de concentratie als je onder de straalmachine ligt en de Breath Hold techniek moet toepassen. Mijn hart moet namelijk uit de straalzone geademd worden. En zolang ik mijn adem inhoud zit mijn motor veilig. Belangrijke opdracht dus! ‘Inademen mevrouw, tot in het groene vierkantje en dan de adem inhouden’. Volgens mij is dat geen vierkantje, het is een rechthoek. Oeps, mijn adembalkje schiet voorbij het groene vierkantrechthoekblokje. Waar zou mijn hart dan zitten? Focus meisje, focus! Als ik aan kanker denk, moet ik tegenwoordig altijd aan dat vreselijke onkruid denken, paardestaart of kattestaart? Ik ben niet helemaal zeker. Van die dunne, lange groene vingertjes die je tuin volledig overwoekeren. Die overal opduiken, tot tussen de wortels van je tulpen en gerbera’s, je gazon en siergrassen. Zelfs als je een vergifje hebt gebruikt, ze m

  I’m in the mood for another danske… (Dance Monkey, Tones and I) Morgen is de eerste echte straaldag. Dat klinkt zo positief vind ik, dat stralen. Alsof je je gaat laten opsmukken om er stralend mooi uit te zien. Of naar een tropisch oord trekt, waar het zonnetje haar best aan het doen is. Of een activiteit waarvan je zoooo blij blij blij wordt dat er een stralende glimlach op je gezicht verschijnt. Tja, hoe misleidend kan het zijn. Het heet natuurlijk radiotherapie, in plaats van straaldagen, en dat klinkt al heel wat minder aantrekkelijk… In elk geval, ik ben al aan terreinverkenning gaan doen vorige week, dus ik ken de weg. Dat bespaart mij al een pak stress. Er is zelfs een kapel vlakbij de oncologie afdeling. Voor als ik een spirituele pitstop wil maken. Of als ik eens met meneer pastoor wil filosoferen. Ik ben niet gelovig, maar een mens zou al eens troost kunnen vinden in de diepe teksten die daar ongetwijfeld hangen. Op zijn minst kan het tot afleiding en overpeinzingen

  Happy thoughts en een dansje (Pata Pata, Miriam Makeba) Ik heb wat vrolijkheid nodig deze ochtend. Straks mag ik opnieuw naar dokter Erwt. Om de Breath Hold techniek te gaan uitproberen en om kennis te maken met het straalmachien. Toen ik een paar weken geleden de brochures van dokter Erwt heb gekregen was ik nog helemaal onder de indruk van zijn totaal ongepaste toelichting bij de hormoontherapie. Waarop ik de brochures bij thuiskomst perfect uit het zicht heb opgeborgen. Ik meen mij te herinneren dat hij voorstelde om ze eens door te nemen. Ik heb er nog steeds geen zin in. We zien wel wat er komt. Zo moeilijk kan het allemaal niet zijn. Adem inhouden en uitademen op commando. Dat kan ik nog wel… Mijn gebrekkig oriëntatie vermogen indachtig wordt het vinden van de weg in dit voor mij nieuwe ziekenhuis nog de grootste hindernis van de dag. Ik zal maar vroeg genoeg vertrekken… Vrolijkheid dus, effe denken… Och, genoeg leuke dingen om mij te herinneren na deze bijzondere fee

  Geen privacy in wachtzaalland (Somebody’s watching me, Rockwell) Maandag 4 januari mag ik gaan proefdraaien in het bestralingsapparaat. Kwestie van het nieuwe jaar eens op een geheel originele manier te beginnen. Ik heb geen idee hoe ik mij die machine moet voorstellen. Ga ik daar volledig in liggen? Komt er zo’n robotarm met een laserstraal uit die op mijn borst wordt gericht? Vermoedelijk ga ik die stralen zelf niet zien, of toch? Ik ben benieuwd. En oh ja, eens nieuwe wachtzalen! De bestraling gaat immers door in een ander ziekenhuis. In mijn “stamziekenhuis” hebben ze dat apparaat niet. Ik kijk er al naar uit of ze daar ook van die mistroostige wachtruimtes hebben. Dat wordt weer bezigheidstherapie met een clandestiene fotoreportage. Die kan ik dan naar mijn ervaringsdeskundige vriendin sturen tijdens het wachten 😊 . Ik ben ook al benieuwd hoe ze daar omgaan met privacy. Met mijn beperkte ervaring tot nu toe kan ik alleen concluderen dat privacy een begrip is met een apart