I want to break free

(Vive ma liberté, Arno)

Je verliest toch een beetje vrijheid. Elke dag de rit naar het ziekenhuis. Vakkundig gepland op een onmogelijk moment als je zo gek bent om bestraling te willen combineren met werk… Elke dag op die grill gaan liggen. Het is trouwens een heel vreemd apparaat. Super vernuftig ongetwijfeld. Elke dag worden mijn contouren gecheckt. Wie had ooit gedacht dat mijn thorax dagelijks minutieus  gecontroleerd zou worden?? Het platform waarop je ligt trilt en manoeuvreert tot je helemaal perfect ligt zoals je hoort te liggen. Zodat de straal tot op de millimeter nauwkeurig kan branden. Je zou het prima kunnen gebruiken als een soort mini-pretpark ervaring, zeker nu het met Covid allemaal even niet mag. Tenminste als je de machine op super speed zou zetten. Misschien kan ik een verzoekje doen aan het eind van mijn 23^e bestraling…

Vandaag moest ik heel lang wachten op mijn beurt. Vermoedelijk een trage patiënt voor mij. Of foute planning. Ik zat daar in die vreselijk dikke badjas die je dan moet aantrekken. Te wachten in een veel te warm lokaal. Uiteraard de ene warmteopwelling na de andere, vermoedelijk omdat ik mij enerveerde in het wachten. Het kunnen ook vapeurs geweest zijn, wie zal het zeggen. Een beetje verkoeling was in elk geval welkom geweest. Waar zijn die ijskoude vingertjes als je ze nodig hebt?

Het was overigens weer een boeiende rondreis door het ziekenhuis. Ik slaag er maar niet in om de kortste weg te vinden. En aangezien ik telkens redelijk nipt arriveer, kan ik ook niet teveel alternatieve routes uitproberen. Ik neem dus elke keer opnieuw dezelfde route als op mijn testdag. Alleen moest ik toen op 3 verschillende plaatsen zijn. En de laatste plaats was het hok van de straalmachine. Get the picture…? En neen, de terugweg is voor iemand zonder oriëntatiegevoel niet noodzakelijk hetzelfde als de heenweg. Soit, het is een tijdrovende afwijking die verdwaaldwang.

Om terug te komen op dat apparaat. Er hangt een uitsteeksel aan de machine die mij elke keer doet denken aan de wervelkolom van een robotdier. En die eindigt in een soort platte kop. Ik weet trouwens nog steeds niet waaruit de stralen komen. Er is immers niets te zien. Behalve die platte kop en de tablet boven mijn hoofd die aangeeft tot waar ik moet ademen (in dat groene vierkantje dat een rechthoekje is).

Elke dag brandt mijn borst een beetje meer. Dat zal wel goed zijn zeker? Dan zal er binnenin absoluut één en ander uitgeroeid worden. En vermoeider dan ik nu ben kan ik bijna niet worden. Bijna, ik val nog niet staand in slaap, dus er is nog wat marge 😉. Het goeie is dat ik nu weer een slaapdeprivatiepunt ga bereiken dat gegarandeerd leidt tot een redelijke nachtrust. Ik voel het, deze of volgende nacht wordt een toppertje!!!