Het nachtelijk stemmetje in mijn hoofd
(Never alone, always
together, Black Box Revelation)
Voilà, dat heb
ik weer eens welbespraakt neergepend. Het is het eind van de week. Blijkbaar
bereik ik dan telkens zo’n bodemloze put dieptepuntje. Met felle emotiegolven.
Boos, blij, bang
bedroefd. Vandaag staan alleen boos & bedroefd op het podium. Pas op, ik
ben ook heel vaak blij hoor! Maar het moet gezegd, naarmate de week vordert zakt
mijn energiepeil en krimpt mijn lontje. Vorige week trok ik nog de stores
volledig uit het plafond. Met één krachtige, boze haal kwam de ganse rimram
naar beneden. Bevestigingssysteem en al, ook wat brokjes plafond, OEPS…
Het is de
vermoeidheid. Mijn nachten worden legendarisch. Ooit, ooit kijk ik hierop terug
met een milde glimlach en zeg ik: ‘weet je nog, dat ik toen met slechts 2 à 3
uur slaap toch vrolijk en gezwind de dag doorkwam’? En dan kijkt mijn vriend
mij meewarig aan en zegt hij: ‘je geheugen heeft een paar essentiële elementen
weggewist denk ik, neem maar een slaappil vanavond’.
Nee echt, de
vermoeidheid begint mij langzaamaan te nekken. Het wurgt mij sluipend, als een
soort stiekeme bondgenoot van de kanker. Het maakt mij suf, geeft mij
hoofdpijn, verminkt mijn geheugen, verwart mijn brein en bezoedelt mijn
emoties. Fuck vermoeidheid!
Het is nochtans
allemaal simpel. Want wat doe je tegen vermoeidheid? Slapen, tiens! Maar laat
het nu net dat zijn dat niet werkt. Het lijkt het meest eenvoudige dat er is. Je
sluit je ogen en je brein gaat op non-actief.
Zo gaat dat dus niet
bij mij. In de oertijd zou ik een geweldige aanwinst geweest zijn voor de
groep. Geen nachtelijke mier zou de grot kunnen benaderd hebben met mij in de
buurt. Elke zucht, elk begin van beweging, elk sprietje licht, ik zou paraat
staan. Dat talent komt nu niet echt van pas…
Bovendien zijn
de nachtelijke prikkels tegenwoordig veelvuldiger en intenser dan een miezerige
mier. Een brandende borst, pijnlijke gewrichten, een privévakantie in de tropen,
lichte hoofdpijn, pffffff. Geef toe, een mens zou van minder wakker worden.
En dan dat
stemmetje in mijn hoofd. No worries, het is mijn eigen stemmetje. De psychose
is nog veraf. Enfin, dat denk ik toch. Ik zeg vanalles tegen mezelf. Ik denk
aan de dag die komt, soms denk ik aan de dag die voorbij is. Soms maak ik
plannen. Af en toe passeren alle rampscenario’s. Wakker, bangelijk wakker word
ik van dat stemmetje. Het is nochtans een stil stemmetje. Het lijkt zelfs te
zwijgen. Toch hoor ik het. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Tot ik klaarwakker
ben.
Het is tijd voor
vers daglicht en een nieuwe week. Alles wordt beter. Kijk, dat kan mijn
stemmetje ook zeggen 😊.
Reacties
Een reactie posten