Friends

(You’ve got a friend in me, Randy Newman)

Heb de ganse namiddag gebeld. Eerst mijn vriend ingelicht terwijl ik in de wagen zat op de ziekenhuisparking. Daar waren die tranen weer. Gelukkig kijkt er tegenwoordig niemand meer op als je een mondmasker op hebt, ook niet als je alleen in de wagen zit. Het voelde wel lekker beschermend zo, terwijl de tranen zich snel en efficiënt verstopten achter mijn doorweekte COVID masker.

Het luidop zeggen hielp wel. De eerste keer wat moeilijk, met veel horten en stoten. Het praat ook niet zo makkelijk met een mondmasker en je krijgt er een beetje een droge keel van… Mijn volgende ventileermomenten verliepen al een pak vlotter. De robot leek een zekere routine te krijgen. Kon hij zijn lesje even afdreunen dat hij zo goed had gecapteerd van de uitleg van de borstverpleegkundige. Mits enkele gaten hier en daar. Ach, de grote lijnen blijven dezelfde. Dit is shit nieuws.

Mijn vrienden deden het geweldig goed. Nuchter, bezorgd, luisterend, geduldig. Ik heb het waarschijnlijk niet luidop gezegd, maar ik ben hen er heel dankbaar om. Want misschien was dat nog een emotie die ik gevoeld heb de afgelopen uren: eenzaamheid. Maar zo voel ik mij nu niet meer. Angst en verdriet en een milde boosheid (bestaat dat?), maar niet meer eenzaam. Ik voel mij begrepen en gehoord en getroost.

Dankjewel!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!