Enough
(Envoi, Absynth Minded)
Daar zit ik dan.
Broek op de enkels. Op de pot. In de damestoiletten van het ziekenhuis.
3 stroompjes
tegelijk. Ik blijf maar huilen. Tot het stopt.
Ik snif nog even
na, realiseer mij hoe dit eruit ziet en begin te lachen. Terwijl de tranen toch
terug beginnen stromen. Genoeg, genoeg…
Een uur geleden stapte
ik hier binnen met een positief gevoel. ‘Ik kom even luisteren naar de
resultaten van de borstpunctie. Uiteraard gaan ze mij zeggen dat alles OK is, dat
de lichte ongerustheid van de afgelopen dagen voor niets is geweest. Het ‘dense
weefsel’ was gewoon een clubje onschadelijke cellen, geen zorgen… ‘
Maar dat was het
dus niet. Ik vond al dat de verpleegkundige een heel lange inleiding deed, een aanloop
nam als het ware. En dan plots ‘ik heb slecht nieuws’. Damn, fucking shit kak
kankercellen.
Het moest even
zakken het bericht, een weg vinden in mijn brein. “Name it to tame it” had ik
onlangs nog gehoord in een webinar over stress. OK: verdriet, angst, boosheid,
angst angst angst. Bon, duidelijk, en nu? Ach ja, de 2e stap was ‘keep
breathing’. Laat ik dat ook maar even doen… Het hielp wel. Ik bleef focussen op
mijn ademhaling terwijl de verpleegkundige en haar stagiaire mij ietwat
ongerust bleven aanstaren. “Gaat het? Wil je een glaasje water”? Een zakdoekje
volstond. En er stond een goed gevulde doos klaar. Herpakken: angst, check,
blijven ademen, check. Ik kon weer even focussen.
Al mijn
zintuigen stonden op scherp tijdens de toelichting. Heel vreemd, er leek een
soort superefficiënt robotje geactiveerd in dit angstige lichaam. De robot kon
zelfs vragen stellen en de antwoorden onthouden. “Optie 1 in de algemene
behandeling is hormoontherapie” somde de verpleegkundige op. “Aaaargh”, gilde
mijn zoogdierenbrein, “20kg extra, red & puffy smoeltje, vermoeidheid en
humeurigheid. Tot daar mijn relatie, tot daar mijn leven.“ De robot was even
afgeleid en miste een stukje over de chemotherapie. Maar dat wou ik misschien
ook even nog niet horen. Genoeg, genoeg…
Weer even
herpakken: boosheid, check, blijven ademen, check.
“Wat? Borstbesparing?
Je snijdt toch gewoon alles weg!?” dacht ik terwijl de mogelijke
behandelingswijzen verder werden opgelijst. Mmmm, blijkbaar niet de meest
genomen piste. Ik liet het maar gewoon even passeren, er is later nog tijd om
hierover in discussie te gaan…
En dan zit ik
daar. Op dat toilet. Tussen tranen en gedachten en angst angst angst. Tot ik
mijn tranen weg dep met eco toiletpapier. Het schuurt op mijn betraande wangen.
Genoeg, raap jezelf bijeen, stap uit dit hokje en fatsoeneer je. De spiegel boven
de lavabo blikt verdrietig terug. En daar zijn die red & puffy wangen al,
is dat niet wat vroeg? Maar hé, één van de miskende voordelen van het
mondmasker: het maskeert als de beste. Voilà, ik zie er stukken beter uit met
alleen die roze oogjes. De alcoholgel die ik nog op automatische piloot gebruik
bij het verlaten van mijn huilschuilplaats schiet in mijn neus en doet aan
andere problemen denken. Weg uit dit gebouw. Genoeg, genoeg.
Reacties
Een reactie posten