Verdomme, waar zijn mijn pedalen?

(Bicycle Race, Queen)

 

Ken je dat gevoel, dat je krampachtig probeert om de boel onder controle te houden, om te blijven sturen en plannen. En dat lukt niet, wat je ook probeert? Alsof je op een fiets zit en je trapt en trapt en trapt, maar de pedalen zijn weg.

Dat is ook een uitdrukking hé, de pedalen kwijt zijn? Wel, zo voelt het al de hele tijd. Ik zit op mijn fietsje, de pedalen zijn verdwenen. De fiets beweegt. Soms wel, soms niet. Als de fiets beweegt, dan bolt hij meestal heel, heel traag en dan verlies ik bijna mijn evenwicht. Af en toe wordt er heel onverwacht een scherpe bocht genomen en dan val ik er net niet af.

En ik blijf maar knijpen in dat stuur. Probeer om richting te geven, bij te sturen. Ik blijf maar trekken aan dat stuur, alsof ik met mijn armen de fiets vooruit zou kunnen krijgen. En ondertussen mijn benen die schijnbaar geheel autonoom op automatische piloot als 2 bijna-parallelle gekken blijven trappen. Zonder pedalen.

Nu vind ik het beeld al grappig. Dat was een paar dagen geleden een beetje anders. Gloeiende spierpijn in mijn psychosomatisch kruis (kleine bijsturing voor de verdorven geesten die dit lezen 😊: dat is de regio van nek tot rug en de schouders ♰)...

... van als een bezetene aan dat stuur te sleuren uiteraard. Maar dat werkt allemaal niet hé, zonder pedalen. Simpel!

Ik begin het nu langzaamaan te leren (uitermate langzaam, moet ik toegeven). Om niet ver vooruit te plannen. Om te aanvaarden waar de fiets mij heen voert. Om een min of meer comfortabel evenwicht te vinden. Om er niet af te vallen. Niet gemakkelijk hoor… Maar de fiets gaat door en ik moet mee, we kunnen er dan maar beter een zo aangenaam mogelijke tocht van maken, zonder spierpijn.

Ik houd mijn stuur losjes vast. Want zonder handen kan ik nog niet fietsen.