Blijven ademen

(The trick is to keep breathing, Garbage)

 

Deze ochtend zit er een onvoorstelbaar zware knoop in mijn buik. Het voelt aan als zo’n logge zeemansknoop met van dat dik, stug touw. Zo’n knopen die ik zelf heb leren leggen toen we, een tijdje terug toen het nog mocht, gingen zeilen in Griekenland. Ik bleek geen knooptalent te zijn. Altijd een zeker risico om de boot vast te leggen met mijn touwconstructies.

De knoop in mijn lijf is veel effectiever. Alles zit vast, gefixeerd, 4 knopen aan elkaar. Het voelt benauwd. Nog ongeveer 36 uur vooraleer ik weet of er nog ergens kanker in mijn lichaam zit.

Dit weekend heb ik mij door het kankeronthaalpakket geworsteld. Zo heet het wellicht niet, maar het lijkt wel zo. Een onboarding pakketje, om toe te treden tot de kankerclub (oh, dit klinkt fout, ik besef het).  Of zo’n mapje zoals je bij de reisorganisatie krijgt, met vertrekuur en allerlei praktische details om je op tijd in de geprogrammeerde fun te storten van Club Med en consoorten (die ondertussen allemaal failliet zijn denk ik?). Alleen zijn het in mijn mapje afspraken voor de long-, lever- en botscan. Ook geprogrammeerd, maar waar is de fun…

Sinds de ‘invasief carcinoom G2’ diagnose zijn er 4 bange dagen gepasseerd. 4 sompige dagen, drassig van de tranen, golvend van ontkenning naar boosheid naar aanvaarding naar optimisme. Geduld heb ik nooit gehad en in deze situatie wordt er wel een extreem hoge dosis vereist. De knoop wringt.

Tot nu toe heb ik nooit gedacht dat ik een ernstig gezondheidsprobleem kon krijgen. Ooit, ergens om en bij mijn 111^e verjaardag zou ik, glimlach op de lippen, zachtjes wegglijden naar de eeuwige jachtvelden. Kerngezond uiteraard, louter en alleen ten gevolge van ouderdomsslijtage. Het kan nog steeds uiteraard. De knoop wringt nog wat harder en duwt op mijn longen.

Ademen, focus op je ademhaling. The trick is to keep breathing.

6 tellen inademen, 6 tellen uitademen. Ik heb in een opleiding van een aantal jaar geleden geleerd om tijdens deze 6-tellen ademhaling te denken aan een herinnering die een positieve emotie oproept. Voor mijn 40^e heb ik een vrije val cadeau gekregen. En daar denk ik graag aan terug. De stress die uit je lijf wordt geblazen op het moment dat je over de rand stapt, de lege lucht in. Geen plaats meer in je hoofd voor gedachten, geen ruimte meer voor een echt tastbaar gevoel. Alleen de eeuwige, oneindige gewichtloosheid. De hemel die dwars door je heen gaat. Alle knopen los. Enfin, de denkbeeldige binnenin…

Dan is er dat moment dat de parachute opengaat en je opnieuw lijkt opgezogen te worden door die lege lucht boven je hoofd. En dan hang je stil, zacht schommelend in nooit gehoorde stilte. Tot de parachutist die mij begeleidt in mijn oor schreeuwt:

‘Did you ever fly through a rainbow’?

‘Euh, beg your pardon… ‘

En dan zie ik het, we vliegen er geruisloos doorheen. Ik kan mij nog zo het schattige regenboogje voor de geest halen, mijn mondhoeken krullen nog steeds omhoog als ik aan dat moment denk. En het werkt, ook vandaag opnieuw. De knoop zit al wat losser.