How fragile we are

(Fragile, Sting)

 

Onvoorstelbaar, hoe zelfs zo’n klein babykankertje je zo kan uithollen, je emotioneel opvreet en letterlijk en figuurlijk gaten in je slaat. Na een quasi slapeloze nacht voel ik mij heel fragiel deze ochtend. Ik heb de kamer al 10x rondgewandeld, ben gewassen en aangekleed, een boek beginnen lezen en weggelegd, blogje beginnen schrijven. Nog steeds voel ik mij opgejaagd. En de bloeddrukmeter beaamt dat gevoel. Spectaculair hoge bloeddruk. De verpleegkundige krabt eens in haar haar en zegt dat ze dit toch met de dokter moet bespreken. Kwestie dat het misschien niet zo’n goed idee is om mij met 210/100 naar huis te laten gaan. Ik voel mijn bloeddruk nog een sprongetje maken. OK, ze gaat straks nog eens komen meten.

Goed, dan kan ik beter nog even gaan liggen. Ademen, niet denken, alleen ademen. Er liggen weer veel hard aangetrokken knopen in mijn lijf vandaag. Nochtans is het voorlopig allemaal relatief goed nieuws. Er zit duidelijk nog een bult onder het verband, dus er zit nog een borst, joepie. De kanker zat niet in de weggehaalde lymfeklieren, de zogenaamde schildwachtkliertjes. Dat betekent dat ze nog niet aan de Grote Lymfereis doorheen mijn lichaam gestart waren, supergoed dus! Er hoeven geen bijkomende klieren te worden weggehaald, alleen mijn borst zelf zal bestraald moeten worden en het risico op chemotherapie wordt steeds kleiner. En toch zit ik vol knopen. Ondanks dat velen rond mij dit alles onvermoeid blijven relativeren (ikzelf inclusief) blijft het toch ergens wringen. Het is kanker. Er heeft zich iets heel destructiefs in mijn lichaam ontwikkeld. Nee, erger, mijn lijf heeft dat zelf gecreëerd. En ik ga dit een tijdje met mij meeslepen. De babykankergeest.

Ondanks mijn nog steeds indrukwekkende bloeddruk mag ik naar huis. De dokter begrijpt dat een verlengd verblijf in het ziekenhuis geen bloeddrukdaling tot gevolg zal hebben, integendeel. Mijn vriend pikt mij op en eenmaal in de auto voel ik het zoute water al prikken in mijn ooghoeken. Nog even wegduwen. Thuis gooi ik mij met kleren en al in bed en dan komt het eruit. Met lange uithalen en veel zout water. Ik ga weer chips nodig hebben vanavond…

Een dutje van een goed uur en ik voel mij al wat frisser. Toch weer erg geschrokken van hoe fragiel we allemaal zijn, ik ook dus 😢…