Laat het los

(Rommel, Brihang)

 

Gisteren en eergisteren kon ik niets meer schrijven, ik was leeg. Het waren 2 bizarre dagen. Ik ben niet helemaal zeker of bizar het juiste woord is. Het was een beetje zoals sommige schilderijen van James Ensor. Bizar, griezelig, verontrustend, verwarrend, intrigerend, verrassend, vermoeiend, uitdagend, …enfin, ik kan zo nog even doorgaan.

Bizar dus…

Dinsdagochtend startte met… alweer een zoektocht. Deze keer om uit te maken of de ongenode borstgasten elders in mijn lichaam al aan de kolonisatie begonnen waren. De eerste wachtzaal waar ik binnen kwam: een joekel van een TV scherm met een akelige Allerheiligen/zielen prent met de meest deprimerende tekst ooit. Ik weet niet meer precies wat het was, maar het eindigde met sterven. Uiteraard…  Mijnheer pastoor had hier ongetwijfeld mogen meewerken aan de final touch voor deze wachtzaal. Ze hadden er evengoed een zelfmoordhandleiding kunnen naast leggen. Zoals ik achteraf met een vriendin met veel wachtzaal ervaring heb besproken, moet er dringend iets gebeuren aan de wachtzaaldecoratie van sommige ziekenhuizen. Gewoonweg onverantwoord deprimerend. Zelfs mijn inwendige knoop kreeg een krampje.

In de onderzoeksruimte voor de lever echo verbrak dokter Robot vervolgens het record ‘minimale conversatie met de patiënt’:

‘Goedemorgen!’ Dat was ik zelf, om de stilte te doorbreken nadat de arts met indrukwekkende focus recht naar het computerscherm liep, alsof ik er helemaal niet was. Ik wou er ook helemaal niet zijn.

‘Goedemorgen.’ Stilte, gestaar op het scherm, dan mijn naam.

‘Voor een echo van de lever?’ Er volgde een immense hoeveelheid ijskoude gel (die ik nadien tot onder mijn oksel heb teruggevonden, bij mijn weten ligt de lever iets lager) en dan de ijskoude echostick.

Angstig wachten, blijft hij lang hangen op bepaalde punten, té lang?

‘Op uw linkerzijde draaien, arm omhoog’

Slik, voelde ik nu een aarzeling?

‘Dat ziet er goed uit mevrouw, het beste nog.’

WHOOPWHOOP!!! Mijn lever is gezond, check, deze is al binnen, Yeah!!

Bot- en longresultaten kreeg ik later die voormiddag: alles prima, geen uitzaaiingen te bespeuren, mijn borstkanker is Lekker Lokaal, helemaal solidair met de middenstand in deze corona tijden!

De namiddag en avond zijn in een roes gepasseerd. Ik was superblij, stel je dat voor…

Na een licht euforische ochtend en middag mondde de rest van Happy Wednesday uiteindelijk toch in een tranenzee uit. Mijn projectplan Kill the Boobie Bastards eindigde in mijn hoofd met een perfect afgewerkte nieuwe borst. Ik ging alvast eens nagaan hoe ik deze apotheose kon beginnen managen, een mens kan maar beter goed voorbereid zijn, nietwaar. Dus snel even opzoeken hoe het zit met plastische chirurgie na een borstoperatie. Dom dom dom! Daar was die langgerekte zeemansknoop weer. Extra hard aangespannen, extra heavy doordrenkt met zout water. Damn, dat ademt altijd moeilijk!

Een mens vraagt zich af waar die tranen vandaan blijven komen en of dat zomaar oneindig kan aanhouden, dat moet ik nog eens opzoeken.

In elk geval, ik heb beslist dat ik hier iets uit ga leren:

• Géén opzoekwerk meer voor mij (behalve misschien dat van die tranen nog snel), zelfs niet als het op de website van één of ander ziekenhuis staat. Dit werkt duidelijk NIET voor mij, dus NIET DOEN!
• Smile and the world smiles back. Dat staat op mijn handzeepje van Rituals 😊 en tijdens de 45 dagelijkse Corona handschrobbeurten sta ik daar altijd koeiig naar te glimlachen. Deze ochtend ben ik bij het opstaan bewust beginnen glimlachen en het helpt precies toch al een beetje 😊 😊 😊
• Focus op het positieve: misschien kan ik maar beter mijn energie richten op positieve zaken, afleiding, leuke dingen. En Project Kill the Boobie Bastards toch maar overlaten aan de pro’s.
• Loslaten: het is wat het is, ik zal het moeten accepteren, niets aan te doen. Of zoals Brihang het zo schoon zegt: pak het vast, gooi het weg, laat het los. Nog effe werken aan dat laatste stapje…

Om te eindigen met een bijzonder positieve noot: wegens het groot zoutverlies tijdens deze zeer energievretende avondactiviteit had ik dan wel een medisch verantwoorde zak chips verdiend. Alles in balans houden nietwaar…