Nee, die smile gaat niet meer van mijn gezicht vandaag

(Happy, Pharrell Williams)

De dag is gestart met een traag ochtendloopje bij het rijzen van de zon. Het was nochtans een bijzonder mottige nacht. Een recordaantal ontwaakmomenten. Ik heb 3 uur slaap bijeen geteld. Mijn sufheid is wat naar de achtergrond verschoven door de verfrissende run.

Straks wandel ik een triomftochtje door de gangen van het ziekenhuis. Trappen x2, de onwelriekende cafetaria, de spelonk waar de heilige drievuldigheid schuilt, opnieuw trappen, DE BUNKER.  Ik ga de allerlaatste keer op de grilltafel liggen. De allerlaatste keer braaf wachten tot het apparaat zijn straal perfect gemillimeterd heeft afgevuurd. De allerlaatste keer die veel te zware badjas. Vandaag mag ik ze in de bak werpen ‘badjassen laatste dag’. De glimlach zal geen seconde van mijn lippen verdwijnen.

Dan schrijd ik terug, de andere richting uit. Ik zal breed grijnzen naar Jezus die daar donker en eenzaam heilig staat te wezen. Mij een weg banen door de rij wachtenden aan de voedselvoorziening. Razendsnel de trappen afdenderen. Alcoholgel over mijn uitgedroogde handen kwakken voor de Xe keer tijdens mijn heen- en terugje. En dan de draaideur door. Tergend langzaam, want zo draait die deur. Alsof ze jou nog even wil houden waar je was.

Ik zal rustig en kordaat naar buiten stappen, de glimlach zit perfect verborgen achter mijn mondmasker en blijft even breed. Ik voel het nu al.

Voilà, afgevinkt. Dat hebben we dan ook weer gehad. Never again 😊…