Mijn fragiel ecosysteempje

(Don’t know why, Norah Jones)

De laatste dagen voel ik mij niet zo goed in mijn ouder wordende vel. Een fragiel ecosysteem noem ik het. Bij mijn laatste bloedanalyse bleek één en ander uit balans te zijn en zo voelt het ook. Een wankel evenwicht. Zoals dokter Erwt het meermaals uitsmeerde: mijn lijf wordt met warp speed de veroudering in gekatapulteerd. En mijn mentale toestand moet proberen volgen. Of misschien liever niet…

Misschien is evenwicht overgewaardeerd? Laat ik het beter los en geef ik mij over aan een soepele onbalans? Of zoekt de natuur uiteindelijk altijd naar een evenwicht? Ik weet het niet.

Ik wil niet klagen. Tijdens de bestralingsperiode heb ik heel wat lotgenoten gezien en gesproken die met veel ernstigere kwalen te kampen hadden. Een veel groter onevenwicht. Het valt dus al bij al nog mee voor mij. Het neemt niet weg dat het serieus aanpassen is. Aanpassen aan de constante stroom van veranderingen in je lijf, aan het nieuwe statuut van patiënt, aan het feit dat kanker niet zomaar genezen is.

Hoewel de wereld om je heen dat wel verwacht. Je bent geopereerd, je hebt wat behandelingen gevolgd. Voilà, check, over and out, case closed, opgelost. Niet meer zagen nu hé, je bent genezen.

Jammer genoeg is dat niet zo. Kanker is dat verdomde onkruid in je verder onberispelijke gazon en tussen je bloemperken. Dat onkruid dat je nederig geknield hebt zitten uittrekken, probeerde wegsleuren tot je knieën rood en pijnlijk waren en je je rug bijna niet meer kon rechten. Dat onkruid waarop je vervolgens het allernieuwste biologisch ecologisch bloemvriendelijk chemisch productje hebt losgelaten. En dat je zelfs eens hebt proberen wegbranden. Tot weken later: “Miljaar, nu staat dat hier wéér in onze gazon! Ongelooflijk!”.

Ik weet dat ik het anders moet aanpakken. Dat het gezonder is om los te laten. Laat de tuinman het onkruid maar weghalen. Beter om zelf te focussen op die frisgroene, gezonde gazon en op die kleurrijke, vrolijke bloemen. Ze voedsel geven, ervan genieten en dankbaar zijn. Het onkruid vergeten.

Ik doe mijn best. Hoofd omhoog, blik op de wereld, rug recht en smile 😊.

Bij deze is mijn eerste semi-lockdown bezoek aan de kapper een feit en staat mijn eerste behandeling bij de schoonheidsspecialiste gepland (en de volgende lekker ook al). De andere specialist ter zake mag zich ontfermen over mijn onkruid.