Let’s dance!
(Booty Swing, Parov Stelar)
Wat ook de uitkomst
zou zijn van de consultaties op donderdagnamiddag, de dag zou dansend
afgesloten worden. Dat had ik mij begin deze week al voorgenomen. En hell yeah,
ik heb gedanst! Heel voorzichtig weliswaar, want mijn borst lijkt nog steeds
uit vele losse onderdelen te bestaan. Zwevende stukjes zenuwen, vet en weefsel
die tegen elkaar opbotsen bij elke beweging. Geen samenhangend geheel, maar
eerder alsof de borstbouwblokjes elkaar opnieuw moeten vinden en verbinden. Of
misschien proberen ze daarbinnen ook aan social distancing te doen. In elk
geval, het is moeilijk te omschrijven hoe mijn bovenste binnenkant nu aanvoelt,
maar sta mij toe om het samen te vatten als ‘onprettig’…
Het was dus slow
dancing. Maar desalniettemin, ik heb gedanst! En het was dan nog op goed nieuws
ook. Want oh ja, 2e keer goede keer. Mijn kankerkwal is helemaal weg.
Zijn miezerig dun en lang tentakel is er tijdens deze 2e operatie
helemaal uitgesneden. Dankjewel borstchirurg!
Nochtans was ik
erin geslaagd om de arme man te beledigen vlak voor de operatie. Vanuit mijn
angst en bezorgdheid vroeg ik hem vanop de operatietafel of hij eigenlijk moest
gokken hoeveel hij diende weg te snijden. In mijn verdediging, mijn robotbrein
was toen al enigszins in standby modus aan het gaan en ik werd gegijzeld door
mijn emoties. Er kwam dus geen helder denken meer aan te pas. Tijdens de
consultatie van maandagnamiddag merkte ik dat de chirurg mijn vraag/opmerking
blijkbaar niet zo had geapprecieerd, want hij begon er spontaan over, en niet
op een positieve manier... Tja …
Mijn broer heeft
allicht gelijk dat mijn nek- en schouderklachten te wijten zijn aan een ‘oeps,
ze is van de operatietafel gevallen’ momentje…
Anyways, hij
heeft zich dan toch prima van zijn snijtaak gekweten. Ik ben verlost van het
onding. Het herstel kan nu echt starten. Let the healing begin. Maar eerst nog
een beetje dansen 😊!
Reacties
Een reactie posten