After…

(The great song of indifference, Bob Geldoff)

 

We did it… again… Ik ben geluidloos en gevoelloos in het oneindige niets weggezakt en ik ben er zachtjes terug uit weggekropen. Iets minder gevoelloos weliswaar. Maar voorlopig doet mijn psychosomatisch kruis (remember: nek, schouders, tot in mijn rug) meer pijn dan de geopereerde zone.

Yoghurt met kersen zouden ze moeten verbieden. 3u na het ontwaken mag ik een yoghurtje. 2 zelfs. Ik houd sowieso niet van fruityoghurt, maar kersenyoghurt, bweikes. Dat smaakt naar chemische marsepein. En chemische marsepein, dat is NIET lekker! Elke zomer werk ik een boomgaard kersen weg. Tot mijn darmen protesteren. Maar aan kersenyoghurt komt volgens mij geen enkele kers aan te pas.

Sorry, luxeproblemen, maar ik moest het even kwijt. De yoghurt glijdt net als na vorige operatie netjes de goeie richting uit, vlot mee met de zwaartekracht. Top!

 

Verder voel ik mij vooral gelaten. Een zekere onverschilligheid toch wel. We zullen wel zien wanneer de dokter langs komt en ik naar huis mag. Is het ding er nu helemaal uit? Ach, we zien wel als het zover is, donderdag daarover meer... Gaat het lang duren voor die snijwond nu weer dicht groeit, qué vendrá, zorgen voor later.

 

Step by step. Mijn bloeddruk juicht dit allemaal toe. De hoogte van mijn onder- en bovendruk is omgekeerd evenredig aan mijn onverschilligheid. Die ademhalingsmeditatie lijkt wel te werken. Daar ga ik zeker verder op oefenen. Het lijkt trouwens ook te helpen voor mijn slaap, want… tadaaaaa… deze nacht heb ik een record gevestigd: 6u quasi ononderbroken. En dat de nacht voor een operatie!!! Whoopwhoop, topprestatie, al zeg ik het zelf.

 

Conclusie: lang leve de onverschilligheid dan maar zeker 🤪?