Ik doe voort…
(Naar de wuppe, het zesde metaal)
Zo, mijn 1e
tussentijdse kankercheck zit erop. Of hoe noem je zoiets? Een onderhoudsbeurt? Een
check-up? Een aflevering in een veel te lange serie?
Ik wist niet
precies waaraan ik mij mocht verwachten. Het bleek een bespreking en een
klinisch onderzoek te zijn, geen scan, daarvoor is het nog te vroeg. Zolang mijn
bloedwaarden OK blijven en ik geen zware klachten heb, ziet de volgende check
binnen 3 maanden er hetzelfde uit. In oktober wordt er nog eens gescand.
De bijwerkingen
van de hormoontherapie verdraag ik voorlopig goed genoeg. Het is een collectie
van bijzonder onaangename ongemakken, maar soit. Mijn grootmoeder zaliger zou
gezegd hebben dat er in de oorlog oneindig veel meer ongemakken waren. Zoals ik
sommige senioren in deze Covid tijden ook af en toe hoor prediken.
Alles is
relatief. Dus blijf ik nog maar even deze pillen slikken en de maandelijkse
injecties en alle vervelende bijwerkingen ondergaan voor de volgende 5 jaar. Bommen
zijn ongetwijfeld erger. En moeten onderduiken in een schuur, een kelder, een
zolder, ik moet er niet aan denken. Wat is dan zo’n klein miserabel kankertje? Het
maakt niet eens lawaai, het ontploft niet en veroorzaakt geen hongersnood. Alles
is relatief, mja …
Mijn wonden helen,
de bestralingspijn vermindert, de herinneringen aan de operaties vervagen. Het
heeft best ook wel voordelen als je geheugen wat begint te haperen 😉.
Conclusie van de
dag: het kon veel erger, dit kan ik nog wel verder aan. Het herstel is ingezet,
fingers crossed dat dit onkruid voor eeuwig en altijd uit mijn tempel blijft.
Reacties
Een reactie posten