FUCKFUCKFUCKFUCKFUCK

Zo zou ik een bladzijde of 10 kunnen voltypen. In volle colère en frustratie. Ik geef toe: dat zou een geweldige letterverspilling zijn. En literair onverantwoord. Maar het zou in elk geval wel een beetje opluchten. Een klein beetje toch.

De hormoontherapie is dikke sh**. De eerste weken was ik vooral misselijk en bijzonder moe. Vermoedelijk ook door de combo met de bestraling en mijn vreselijk geperturbeerde nachtrust. Zodra de misselijkheid was gaan liggen leek de aandacht te verschuiven naar pijn. Pijn in mijn armspieren, pijn in mijn schouders, heupen, bekken. Wat in het begin sluimerende pijn was, als een onweer dat in de verre verte rommelt, is uitgegroeid tot donder, hagel en wind. In het begin kon ik het nog omschrijven als onprettig, onbehaaglijk, niet comfortabel. De laatste twee weken kan ik het alleen nog labelen als pijn. Brute, naakte, wrange pijn.

Het voelt alsof ik 5.000m heb gezwommen, met gewichten aan mijn armen en benen, terwijl mijn lijf er maar 50 aankan.

Het voelt alsof ik vier voetbalvelden heb omgespit, met een botte spade in zompige kleigrond.   

Het voelt alsof ik 90 Pilateslessen na elkaar heb gedaan, allemaal met ongezonde focus op het bekken. Vervolgens nog een tiental yoga sessies met 245 zonnegroeten en oncomfortabele stretchoefeningen om de heupen los te maken. Yeah right,… nog meer spanning rond mijn middel en ik kan een industrieel complex doen oplichten…

Het voelt alsof er cement en beton werd gegoten rond mijn nek en schouders en 10kg losse bouwmaterialen rond mijn bekken werden bevestigd. Zo, loop nu maar wat toertjes rond die omgespitte voetbalvelden …

Het mag duidelijk zijn dat ik niet blij ben. Dit lijkt akelig veel op een marteling. En iedereen blijft maar zeggen dat ik hier doorheen moet. “Het wordt beter”. Laat ons hopen. Dit houd ik geen 5 jaar vol. Enfin, 4 jaar en 8 maanden. Niet dat ik aan het aftellen ben.

Hoe doen anderen dat? Waar zitten jullie, al die tot hormoontherapie veroordeelde dames? Hoe verteren jullie deze bijwerkingen? Of valt het allemaal wel mee? Moet ik nog wat meer mediteren en rustig blijven en ademen, ademen, ademen? Mijn armen niet meer optillen en vaker wegzinken in warme baden, nu ik dat eindelijk terug mag? Waar zijn die tips te vinden om met de pijn te leren leven? Als dit dan toch mijn nieuwe compagnon wordt voor de komende jaren, dan kunnen we maar beter een prettige relatie opbouwen.

Om dan toch even een positieve noot te brengen in mijn langdradige klaagzang: meditatie helpt. Je leert op een andere manier naar pijn kijken, zonder er een oordeel aan vast te knopen. Gewoon neutraal kijken naar het gevoel. En vreemd genoeg werkt dat meestal wel. Maar dat kost energie. En af en toe moet ik toch gewoon effe zagen. Aan de geduldige lezer: dank voor het begrip 😉!

FUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKfUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCKFUCK

Ziezo, ik kan er weer tegen 😊…